Ga nooit weg zonder gedag te zeggen, ga niet slapen als er onenigheid is. Dat wist ik wel. Maar ook ga niet weg uit dit leven als je nog wrok koestert. Vergeven en vergeven worden is zo bijzonder.
Tja als je zomaar door een ongeluk of een ander plotseling gebeuren ineens over de grens tussen leven en dood gaat heb je daar geen kans meer voor.
Het laatste half jaar van het leven van onze moeder was heel bijzonder ondanks alle verdriet en emotie. Iedereen waar ze een band mee had kwam bij haar langs. ‘Kom d’r maor in, ik bun d’r nog’, hielp ze sommigen mee om naar binnen te stappen. Ik weet natuurlijk niet of ze nog enige wrok koesterde maar ik denk het niet, ze nam niet gauw iemand iets echt kwalijk. Ze was heel direct en werden problemen die er al waren meestal snel uitgesproken en was de onenigheid of onbegrip aan de kant. Wanneer nichtjes of andere familie uit haar slaapkamer kwamen waren ze opgelucht dat ze zo’n fijn gesprek hadden gehad.
Pas is iemand overleden die een aantal jaren heel veel moeite had met haar ex schoondochter. Ze had zo’n pijn gevoeld over de problemen rondom de scheiding dat ze dat als een steen op haar hart had liggen. Nu ze wist dat ze binnenkort zou sterven heeft ze toch de stap gezet om contact op te nemen en hebben ze elkaar kunnen vergeven. Zo is ze rustig ingeslapen. Het verdriet van man en kinderen is er niet minder om maar ze zijn dankbaar voor de manier waarop ze afscheid konden nemen en haar laten gaan.
Vanmorgen kwam het toevallig ook voor in de meditatie van onze ds Door-Elske. Soms is het zo vreselijk wat je aangedaan is dat je het ook rustig even de rug mag toekeren om een nieuwe start te kunnen maken.
Foto: Tijdens de november kunstmaand op Ameland waar we in 2013 een midweekje waren met Ben en Niesje, zagen we in een kerkje in Hollum in dit kunstwerkje van takken geloof, hoop en liefde uitgebeeld.