Vanmiddag namen we afscheid van een vriend, misschien zelfs voor het laatst aan deze kant van de scheidslijn tussen leven en het leven hierna. Het kostte ons alle vier tranen want wat hebben we de laatste jaren veel aan elkaar gehad. Echte vrienden hoef je niets uit te leggen. Een woord of een blik is soms genoeg.
Onderweg naar huis waren we stil, allebei in gedachten. Af en toe kwam er een aanwijzing van Wim. Hij was ooit een tijdje rijinstructeur in zijn vrije tijd. Dat was indertijd een grote wens van hem, net als het volgen van een slipcursus en een gasfornuis met een ruitje in de ovendeur. Die heeft hij intussen beiden gehad. Ik heb in Hengelo wat af gegild wanneer Wim bij gladheid pirouettes draaide op een hoek van de Marnixstraat in de ruimte voor een stel garages. De jongens niet, die reageerden alleen met: ‘Toe maar papa, toe maar papa’. Eenmaal volwassen volgden ze samen een slipcursus dichtbij het Schoolpad.
Ik kreeg nu zelfs een groot compliment van hem: ’Het autorijden gaat je steeds gemakkelijker af’. Mag ook wel na 51 jaar, maar mijn hobby zal het niet worden.
Op de terugweg namen we wat eten mee bij onze favoriete afhaal Chinees, lekker makkelijk voor een keer.
Vanavond kwam ik deze spreuk tegen juist na dit laatste bezoek aan onze vrienden:
Liefde is niet alleen gemaakt voor geliefden.
Het is ook voor vrienden die net zoveel van elkaar houden als geliefden
Een echte vriend is moeilijk om te vinden
en afscheid van te nemen.
En onmogelijk om te vergeten.