‘Jij bent nou ook mantelzorger’, zei iemand vanavond tegen me. ‘Je kunt mee naar een mooie middag voor mantelzorgers in het Atlastheater, ik heb een uitnodigingskaart voor je’.
Mantelzorger, tja… zo is het wel. Het voelt alleen niet zo. Wim is behoorlijk zelfredzaam, we hebben geen thuiszorg nodig. Hij vindt het heerlijk om zelfstandig te kunnen douchen met loopkruk die kant op en zittend op de douchekruk laat hij het water stromen. Ik ben wel in de buurt maar laat hem. Ik leg alleen de kleren klaar. Als we dan aan het ontbijt zitten komt de linkersok te voorschijn. Die had hij maar in de broekzak gestopt want die kan hij nog niet aankrijgen.
Voor de extra hulp in huis hebben we een fantastische poetsster. Mijn gekneusde bovenarm blijkt iets van de lange adem. Ik kom dan donderdagmorgens zo lekker thuis na het zwemmen. Na Wims operatie komt ze nu elke week.Wim is meteen niet alleen en kan ik met een gerust hart even wegblijven.
We doen nu meer samen, we proberen elke dag er even uit te gaan. Het maakt niet uit wat. Gistermiddag toen we thuiskwamen gaf de auto het signaal: dimlichten controleren. En ja hoor, een lamp was stuk. Dat werd vanmiddag ons uitje naar de Citroëngarage, Wim met loopkruk. We werden in de watten gelegd, kopje koffie er bij. Intussen werden op Wims verzoek beide koplampen vernieuwd. ’Ie könt d’r op wachten dat den anderen et ok opgif’, zo vond hij.
Intussen heeft Wim, ook enige werkzaamheden in de keuken weer op zich genomen. Hij maakte de gehaktballen en schilde vanmiddag de aardappels voor de zuurkool. Daarvoor zet ik een speciaal krukje voor het aanrecht en zet alles klaar wat hij nodig kan hebben. Hij vindt het fijn om weer wat te kunnen doen. Hij at er later flink van, totaal geen last van een vol gevoel zoals een paar weken terug.
Ja, ik ben wel mantelzorger, maar zoals vandaag voelt het even niet zo.
