Zomer 1970, Gerhard en Mark.
Elke dag zijn er momenten dat mijn gedachten naar Mark gaan. Soms met een glimlach, want wat was hij origineel en puur. Maar vaak komen de tranen vanwege de moeilijke tijd die hij de laatste paar jaren doormaakte en die ons en zijn omgeving zo kon raken.
En steeds is er weer de vraag die bij me opborrelt: hadden we niet wat anders kunnen doen. Het bleek uiteindelijk dat niemand de neerwaartse spiraal kon stoppen. Terugkijken helpt niet, maar vooruit kijken is ook nog lastig. Gewoon bezig blijven is nog het beste.
We zijn net terug uit Hardenberg waar we de afscheidsdienstdienst van Jenny bijwoonden, onze buurvrouw in Hengelo. Beiden hadden we daar geen familie in de buurt en konden elkaars kinderen af en toe opvangen. Zo ontfermde ze zich over Gerhard en Rick toen die om 12 uur uit school kwamen, de ochtend dat Mark in het ziekenhuis geboren werd.
Zij, Marinus en de kinderen verhuisden later naar Hardenberg en wij naar Emmen. Af en toe zochten we elkaar weer op. Ze vertelde eens over onze oude allereerste 2e hands televisie die wel eens kuren had. ’O’, zei Jenny , ‘en dan gaf Wim er een klap op en dan deed ie het weer. Maar toen jullie een nieuwe tv hadden deed hij het nog.’ Wim kan er zich niets meer van herinneren maar ik heb dat beeld ook nog op mijn netvlies net als heel veel andere dierbare beelden uit die tijd.
Het was erg druk, beiden komen uit een grote familie en er waren behalve de eigen kinderen en kleinkinderen heel wat neven en nichtjes, vrienden en kennissen bij het afscheid van Jenny. Ze lieten mooie beelden zien van Jenny en Marinus en hun gezin. Dochter Inge vertelde over het leven met hun moeder en oma die vorig jaar getroffen werd door o.a. ALS. We zullen ons Jenny altijd blijven herinneren als iemand die altijd voor een ander klaar stond.