En ineens, als ik toch in de tandartsherinneringen duik. Ai ai… Het uitschoppen van de klomp in het gezicht van de tandarts is blijkbaar weg geblokt, maar het vervolg niet. Ze had blijkbaar geprobeerd met zo’n boor iets van mijn tand te redden en zal me erge pijn gedaan hebben. Sinds die tijd kreeg mama me niet meer mee naar de tandarts en zelfs de kapper werd drama. Die schoor nl. je nek uit met een tondeuse die net zo’n geluid maakte als die tandartsboor. Omdat mama wist dat ik het allemaal vreselijk eng vond had ze me een aankleedpopje beloofd als ik bij de kapper gewoon m’n haar liet knippen. Ik mocht bij kapper Heersink in de speciale grappige paarde stoel voor kinderen, maar ik liet niets meer aan het toeval over. Ik heb moord en brand gekrijst. Het einde was dat ik helemaal overstuur weer mee naar huis ging. Ik weet wel dat ik tot mijn eigen verbazing toch dat aankleedpopje kreeg. Het was zo’n plat popje die je met losse jurkjes met van die flapjes aan kon kleden.
De tandarts bleef jarenlang verboden gebied voor mij. De kapper wende wel. Toen er jaren later toch een tandarts bezoek nodig bleek gingen ze met mij naar de huisarts en werd er een kies getrokken met lachgas. Ze kregen van dokter Lulofs de waarschuwing mee dat dit een eenmalig gebeuren moest blijven.
Daarop volgde dus dat noodzakelijke bezoekje aan de tandarts. Intussen waren pa en mama getrouwd en ging pa mee. Die zou dat varkentje wel eens even wassen. Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. Toen ik me in het halletje tussen spreekkamer, wachtkamer en de deur naar de kelder vreselijk begon te verzetten, sprak pa die bemoedigende woorden: ’Ie könt kiezen… de kelder in of ie gaot gewoon mee naor binnen’. Ik koos eieren voor mijn geld. Die kelder leek me al helemaal niks. Het is, zeker tot mijn 11e, een worsteling gebleven. Toen kwam de schooltandarts in de 6e klas en ging je samen met anderen voor controle. We hadden intussen een andere tandarts in Vorden, Hylkema en later Edens. Toch ging ik steeds met het zweet op de rug die tandartsstoel in.
