Het werd een middag van V en T in het teken van Albert Schweitzer. Ds Jan Fischer kwam de lezing verzorgen. Natuurlijk hadden we allemaal van dokter Albert Schweitzer gehoord, de arts die in Lambarene een ziekenhuis bouwde en zijn leven in dienst stelde van hulpbehoevende volkeren. Maar dat dit een man was met zoveel talenten was mij in elk geval ontgaan.
Je kunt wel zeggen dat Albert Schweitzer alles uit het leven heeft gehaald om in dienst van de mensheid te zijn. Toen hij tijdens zijn studies filosofie en theologie goed wakker wilde blijven hielp het om met de voeten in een bak koud water te gaan zitten.
Albert was gefascineerd door de mens Jezus. Niet praten over liefde maar doen, was een motto net als ‘Eerbied voor het leven’. Ook wel:
‘Ik ben leven dat leven wil te midden van leven dat leven wil’.
De beamer deed goede diensten, wel met hulp van Henk. We hingen aan de lippen van deze predikant en kregen het levensverhaal van dokter, filosoof, theoloog en musicus Albert Schweitzer te horen die bekend werd door zijn werk aan de allerarmsten in Lambarene. Dat Albert in Günsbach in de Elzass geboren was bleek af en toe een struikelpunt want toen hij geboren werd was de Elzass Duits en had hij een Duits paspoort. Dat kwam hem in de eerste WO nog op een jaar krijgsgevangenschap te staan in de Franse Pyreneeën. In 1918 ging hij terug naar de Elzass waar in 1919 hun dichter Rhena werd geboren. Na 1924 ging hij nog 14 keer op en neer naar Lambarene, een reis van 3 weken met de boot en daarna nog 200 km het Afrikaanse binnenland in waar een erg ongezond klimaat heerste.
De muziek hielp Albert zowel als ontspanning als inspanning. Ook de jaren in Lambarene eindigde hij elke avond met 2 uur te spelen op zijn tropenorgel. Het was natuurlijk behalve ontspanning na een drukke dag ook oefenen voor de concerten die hij gaf wanneer hij telkens even terug was in Europa. Hiermee en met het schrijven van boeken over zijn werk bekostigde hij zijn ziekenhuis dat steeds werd uitgebreid en uiteindelijk een soort dorp werd voor zieken en hun familie. Want deze namen een heel stuk van de zorg voor hun naasten over. Zijn vrouw Helène was zijn zielsverwant, verzorgde veel van zijn administratie maar had tbc waarvoor ze regelmatig moest kuren en niet altijd bij hem kon zijn. Door zijn concerten, zijn lezingen en zijn boeken werd zijn boodschap uitgedragen wat resulteerde in de Goethe-prijs begin jaren 50 en de Nobelprijs voor de Vrede in 1952.
Een beetje vreemd is het dat zo’n getalenteerde man nooit een van de inheemse talen geleerd heeft. Laat dit toch nog iets van de afstand tussen de Koloniale Europeaan en de Afrikaanse bevolking zien?
In 1965 overleed Albert Schweitzer in Lambarene waar hij ook begraven is en zijn werk werd voortgezet.
Annie Bos bedankte Jan Fischer hartelijk namens ons allemaal voor deze zinvolle middag.
