Wanneer ik vroeger om me heen keek op straat of in de kerk en veel alleenstaande vrouwen zag die ik vroeger met zijn tweeën tegenkwam dacht ik er wel eens aan hoe het zou zijn als Wim eerder weg zou vallen dan ik. Ik vond het altijd van die flinke vrouwen die zomaar hun leven weer snel op de rit hadden. Nu ikzelf in die situatie ben kan ik je verzekeren dat het heel anders is dan ik ooit had kunnen vermoeden. Sommige situaties moet je zelf meegemaakt hebben voor je weet wat het inhoudt.
Je hele leven staat op de kop. Alles is anders. Ben je in het begin alleen maar druk met regelen en duik je ’s avonds doodvermoeid in je bed. Maar daarna begint het pas.
Ik bedenk nu dat ik eigenlijk nooit alleen gewoond heb. Nadat ik uit huis ging en in Hattem op kamers woonde waren er altijd mensen om me heen. Eerst het warme gezin van mevrouw Sobering, daarna met z’n drieën op kamers met gebruik van keuken boven de winkel van Bennie en Johanna van den Berg. Altijd leven om je heen. Toen Wim en ik trouwden woonden we bij juffrouw van de Meulen in huis, ook altijd gezellig. Zelfs als Wim op zee zat had ik aanspraak aan haar en haar nichtjes en neefjes die bij haar woonden. Zij had al tv en als het journaal begon tikte ze even op de tussenwand om me te waarschuwen. Daarna groeide ons eigen gezin en namen we samen de beslissingen. We hadden allebei onze kwaliteiten, maar Wim was altijd als een rots in de branding voor me.
Nu woon ik dan voor het eerst echt alleen en moet bij alles nadenken wat en hoe het te doen. Gelukkig woon ik hier met een hele rij mensen die elkaar steunen als het nodig is. Maar het blijft soms onverwacht lastig. We zitten hier helemaal aan het einde van de Torflang, lekker vrij maar wat als het glad is? Dan kom ik de deur niet meer uit. Wim reed altijd, glad of niet glad. Gelukkig wilde buurman Pieter gisteren met me mee naar de Schepershof voor het wisselen van de expositie. Toen het een week geleden begon te dooien ging er ineens iets spuiten achter het huis. Buurman Luuk zag het eerder dan ik en repareerde de buitenkraan. En zo zullen er meer onverwachte problemen komen. Twee dagen geleden moest ik naar de tandarts, De parkeergarage was geblokkeerd, ruzie met de verhuurder. Ik dacht buiten een plekje gevonden te hebben, maar schampte een grote vuilniscontainer. Pieter bekeek het, ik belde de Univé en maandag gaat hij opnieuw even mee naar de aangewezen garage om de schade op te nemen. Alles wat vroeger een fluitje van een cent leek omdat Wim altijd raad wist moet ik nu zelf bedenken. Toch krijg ik steeds een ingeving wat te moeten doen. Zou Wim me dat toch stiekem influisteren? Er zijn intussen heel wat tranen gevloeid en dat zullen nog zeker niet de laatsten zijn.
Foto: Met Jan en Janny bij de Menkemaborg in Uithuizen. Ze wilden ons hun Groningen laten zien. We besloten de dag bij de galerie van Helmantel. Het was de laatste zomer zonder klachten van Wim. 2018