Het was gisteren bij Diny allemaal Achterhoek. Wim zat de gesprekken maar aan te horen, ik zag het. Ik merkte later tegen hem op: ‘Maar jij komt er toch ook al meer dan 55 jaar’.
Maar ik snap het wel. Als je ergens niet opgegroeid bent ken je de achtergronden niet. Het was gezellig bij Ben en Diny met vriendin Hanieke, schoonzus Leida en nichtje Hennie. En zo kom je al gauw in het verleden terecht en de familieverhalen. Hennie vertelde over hun verhuizing van Zutphen naar Vorden bij opa Harwig in aan de Insulindelaan. Zij kwamen er bij in met twee kinderen en de derde op komst, alleen wisten ze het niet. Tante Riek dacht dat ze in de overgang was. Maar opa eiste wel zijn grote voorkamer en de grootste slaapkamer op. Tante Riek was niets te veel. Broertje Wim werd geboren en een jaar later overleed de unieke oude baas met baard. Ome Jaap werd wel versleten voor de opa als hij later de kleine Wim van school ophaalde want hij was al dik in de 50 toen.
En hij was heel zuinig op zijn dochter. Als ze van dansles af kwam en nog graag even het dorp in zou willen gaan was dat jammer, want pa stond haar op te wachten en ze kreeg geen kans om te ontsnappen. Tja… zo komen de verhalen los als je elkaar als nichtjes weer eens spreekt.
Even dacht ik aan mijn dansles. Nee niks stond mij op te wachten en ik had ook geen plannen. Als er al eens een jongen mee wilde fietsen was ik daar niet van gediend. Mijn tactiek was: lamp uit en midden op de Lindese weg blijven fietsen. Ik keek naar boven waar het iets lichter was tussen de bomenrijen.
Alleen als mijn fietsmaatje Wim Ruiterkamp meefietste was dat prima. Die moest dezelfde kant op.
Niks geen mobieltjes in die tijd. Diny en ik moesten ons mannetje staan. Het was maar goed dat opoe niet meer leefde want die was dodelijk ongerust geweest als wij voor het donker niet thuis waren.
Foto:Vader Jaap en Hennie