De rouwkaart van Dinie Voortman was eenvoudig maar veelzeggend. Het vertelde je iets hoe Dinie was en wat ze overdroeg aan haar dochters en kleinkinderen. Ze kon zoveel meer voor hen betekenen dan de moeders voor de meisjes van Dinie en Anton dat konden. Dinies moeder overleed vrij jong en Hanna, de moeder van Anton wilde waarschijnlijk wel, maar opa Gerrit… Nou ja, het is jammer dat het zo gelopen is. Ome Jan schreef hem toen hijzelf ziek was nog een indringende brief met aansporingen dat het leven zoveel meer voor hem kon betekenen, maar Gerrit noemde ik ooit al eens de hoofdige boer in navolging van de boer uit het gedicht van ACW Staring over een boer in Almen die niet over de nieuwe brug naar de kerk wilde gaan maar door een ondiepe plek in de beek bleef waden en hieraan de voorkeur gaf.
Anton en Dinie hadden het goed met hun dochters en de kleinkinderen. Anton had de techniek van opa Eggink geerfd net als Joop, Wim, Charlie, Jan en misschien nog meer uit de nakomelingen uit de Steeg.
Nu ben ik wel benieuwd of een van de kleinkinderen ook dat technisch inzicht meegekregen heeft.
Ik zag Dinie voor het eerst toen ze al verkering had met Anton. Ik was bij een vriendin in de buurt en zag Anton met Dinie achterop de motor voorbij rijden. Het was Moederdag en Dinie moest het Moederdag cadeau voor Hanna nog even ophalen bij haar thuis. Ze riep me dat nog even toe. Ik ken haar alleen opgeruimd en altijd klaar voor een praatje. De zin op haar kaart is veelzeggend:
En mocht je soms erg naar mij verlangen
Loop dan even in de wind, dan streel ik je wangen
