Pa met Vurose.
Ik wist alleen de eerste en laatste regels nog van dit gedicht. Op een van de feestelijkheden op de Boskamp vond vader Hein dat ik een van zijn lievelingsgedichten maar moest voordragen voor opa en opoe en… de hele familie. Dat laatste vond ik minder… Natuurlijk moest het over paarden gaan, want pa was een fervent liefhebber, een peerdekearl. Ik ging zoeken op internet met de laatste twee regels en kwam op een website van een school terecht waar dit gedichtje stond met een vermelding dat het van een oma kwam die dit nog kende. Hier komt ie dan, nu van deze oma…
[i]Een rijpaard glad en slank en fier,
liep in de wei met edele zwier.
‘t Had lange poten, ruige ogen,
zijn lange hals was fier gebogen.
Terwijl het lui en leeg genoot,
zag het aan de overkant der sloot
een boerenpaard druk aan het ploegen,
dat liep te hijgen en te zwoegen.
Het rijpaard bleef een poosje staan
en zei:’ Arm beest ik ben met je lot begaan.
Ik liet mij door geen slagen
tot zulk een nederig werk verlagen.
Wat zie je eruit zo ruw en ruig,
wat draag je een oud en smerig tuig.
Ik zou mij toch warempel schamen,
als anderen mij tegenkwamen’.
‘Mij schamen’, riep het ploegpaard nu
‘Voor wie?, toch wel het allerminst voor u.
Geen vlijtig paard zal men verachten,
alleen wie lui is kan ’t verwachten.
Want denk eraan jij trotse draver:
als ik niet werk, dan krijg jij geen haver!’ [/i]