Nee zover is het nog niet….
Gisteravond begon Wim zich steeds zieker te voelen. De pittenzak werd opgewarmd in de magnetron en ging mee naar bed. De muts ging ook bij op en zo kwam hij de nacht door. Veel koorts leek hij niet te hebben en vanmorgen ging het al aardig beter. Hij heeft dan ook een griepspuit gehad.
Tegen de middag gaat hij weer het bed in met de pittenzak èn muts. Terwijl ik wat boodschappen doe slaapt hij als een os. Als ik weer thuiskom zo tegen een uur of vier komt hij aangekleed weer beneden, wel met muts op en sjaal om. ‘Hè a-j anekleed bunt vuul ie oe al een stuk better’. Hij lijkt het ergste gehad te hebben.
Toen hij nog volop aan het werk was bij Holvrieka had Wim ook minstens eens per winter griep. Hij kwam dan in de loop van de dag thuis, kroop in bed met aspirine en een groc, zweette zich de hele nacht door een slag in de rondte en ging de volgende morgen weer gewoon aan het werk.
Ik heb eigenlijk nooit griep en heb ook geen griepspuit gehaald.
Een spreekwoord zegt: Als je met de hond slaapt, krijg je zijn vlooien. Ik wacht maar af.