Voetbal was de sport waar Mark voor leefde. Hij was er goed in. Vroeger werd hij regelmatig genoemd op de maandagse sportpagina van het Dagblad van het Noorden als hij weer dat ene belangrijke doelpunt had gemaakt.
Als het een keertje niet meezat en hij toch ook eens een verkeerde voorzet gaf, plaagden we hem er wel mee. Maakte hem niks uit. ’Als je naam maar genoemd wordt’, was ook zijn slogan in die tijd.
Gisteren kwam het stukje over Mark in het Dagblad van het Noorden onder het kopje: Tijd van Leven. De jongens van Drenthina hadden het idee hiervoor aangedragen. Jan Willem Horstman heeft er een goed stukje van gemaakt dat recht doet aan wie Mark was. Jan Willem vroeg of hij die ene bijzonder foto er bij mocht plaatsen. Ik maakte die vorig jaar oktober toen hij wat peinzend bij het achterraam zat. Ik wilde de herfsttuin fotograferen. Die was zo mooi van kleur en meteen schoot ik er ook een paar van Mark. Bij de eerste twee zat hij wat in gedachten maar toen hij me zag keek hij bewust in de lens. Ik knipte af en de gedachte kwam zomaar bij me op: mocht er ooit iets vreselijks gebeuren dan heb ik deze foto nog. Ik weet zeker dat Mark op dat moment hetzelfde dacht. We begrepen elkaar zonder woorden.
