We brachten een bezoekje aan een paar goede bekenden, beiden ook op leeftijd en meer last van gebreken dan wij. Wim herhaalde daar nog even de uitspraak van zijn moeder Siet op de vraag hoe het nu met hem ging: ‘Klagen, ikke? Als klagen hielp, begon ik meteen’.
Nee hij kan goed leven met zijn beperkingen. Als ze me wel eens vragen hoe Wim er onder is dat hij zoveel minder mobiel is, kan ik ze gerust stellen. Hij neemt het leven zoals het komt en ziet de dingen die hij nog wel kan.
Zo zaten we vanavond wat te brainstormen over mogelijkheden en onmogelijkheden voor ons. Ik kwam met voorstellen. Nog eens naar Schotland? Duitsland dan? Of naar Jose in Belgie? Ja, ik noemde maar wat op. Wim is daarin wat realistischer dan ik. We kwamen samen tot de conclusie dat we ons in eigen huis en op onze plek het meest op ons gemak voelen. Alles wat we nodig hebben bij de hand… Maar een dagje naar Wim en Gerke of naar Hattem? Hengelo trekt ons ook dankzij onze mooie tijd daar en de vrienden die er nog wonen. Ook een weekje Boomgaard, dat bevalt ons nog prima.
Soms is het goed om onze zegeningen maar weer eens te tellen, al voelt ons rugzakje af en toe even zwaar. En dat heeft niet te maken met de beperkingen van het ouder worden maar vooral met het missen van Mark.
Foto: Oma Siet