Storm is altijd bezig. Hij brengt je constant een bal of een van zijn knuffels of een stok. Of je hem even weg wilt gooien. Dat zegt hij wel niet met woorden, maar zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Wij begrijpen elkaar zonder woorden. Zondag was het vervelend druilerig weer en dat viel hem wat tegen. Hij kwam steeds bij me, legde zijn poot op m’n knie, deed zijn kopje schuin en keek me doordringend aan. Hij wilde naar buiten, maar toen ik de deur open deed en niet van plan was mee te gaan was dat niet zijn bedoeling. Hij wilde wat doen.
Ik pakte toen maar weer het puzzelblok met de zes laatjes waar je een paar brokjes in kunt verstoppen. Hij moet dan eerst een pin lostrekken met de bek en daarna met zijn poot de laatjes er een voor een uit trekken. Hij wist het allemaal nog. Slimme hond!
Gelukkig is het nu weer beter weer om buiten te zijn en pakt hij zijn buitentaak weer serieus op. Dat is waarschuwen als er mensen voorbij komen. Dat meldt hij al wanneer ze op de Bargerweg als kleine stipjes te zien zijn, hij volgt ze tot de kruising met de weg. Komen ze onze kant op dan sprint hij naar het hek en maakt duidelijk dat dit zijn terrein is. Er zijn twee honden met hun baasjes die hij nog verder volgt, een herder en een Drentse patrijs. Daar heeft hij blijkbaar een hekel aan, waarschijnlijk zijn het reuen. Dan schiet hij langs de sloot tot aan de grens met het land van de boer. Dan is hij helemaal tevreden en komt hij bij me om een aai over zijn kop te halen. Och.. die Storm, wat hebben we een plezier met hem.
