Ik dacht dat ik de meeste lekkernijen in Engeland en Schotland intussen wel kende. Zoals de Zeeuwse bolussen, de Vordense zwanenhalzen en de Arnhemse meisjes kennen ze daar ook hun specialiteiten. We waren al best vaak in Schotland geweest, maar ik snapte die ansichtkaarten met haggis er op niet. Ze werden vaak afgebeeld als een soort stekelvarkens die van de berg af renden en dan met een rare tekst erbij. Tot ik hoorde dat het een streekgerecht is voor de gewone man, een schapenmaag gevuld met allerlei slachtafval, zoiets als bij ons de balkenbrij en de hoofdkaas. We hebben het geprobeerd te eten, haggis uit blik dan. Dat was helemaal niks. Tot we verleden jaar in het Engelse Lake District op een regenachtige dag een chique hotel ingingen voor een lunch. We hadden er eerder al eens op aanraden van onze vriend Tom Woodgate een heerlijke shepherd’s pie gehad. Nu werd het iets met haggis erbij. Dat smaakte naar meer. Ook de echte high tea kennen we en vaak namen we een scone bij de thee in zo’n echte Engelse tearoom.
Maar… vanmorgen bracht Susan iets mee waar ik nog nooit van gehoord heb: butteries. Ze was vorige week een paar dagen in de streek waar ze opgroeide, in de buurt van Aberdeen in Schotland, en bracht voor ons de echte butteries mee. Het woord zegt al dat er roomboter in zit, ze smaken een beetje als croissants, maar zijn iets minder luchtig. Ze moeten even in het broodrooster en dan iets jam er op, dit keer bramengelei ‘het Steegje’. Mmmm! Wat dat voor gelei is? Gewoon van zelfgemaakte gelei van bramen die ik aan de overkant langs het Steegje geplukt heb. Een beetje van Schotland en… een beetje van hier.
