‘Je herkent het melkschaap aan haar rose neus’, zei Rob toen hij de schapen bracht. Hier zie je haar nog net voor ze geschoren wordt.
Ik hoor een raar geluid, er wordt tegen de muur gekrabd. En weer … en weer. Ik ben net uit bed en loop nog in mijn wel erg zomerse nachtelijke uitrusting. Ik waag het er op en kijk stiekem om het hoekje.
En daar zie ik Wim op zijn knieën met een verfkrabber bezig om de klimop van de buitenmuur te krabben. ‘Ja, Rien zei dat dat heel goed werkt’, zei hij.
‘Maor Wim, ie bunt ja net wakker, laote wi-j erst efkes gaon etten’.
‘Ik wil die troep der eerst afhebben, ’t wordt ene puinzooi hier’.
Ik weet het. Door de droogte is er veel riet van het dak naar beneden gekomen aan de zijkant van het huis. En dan nu maar op de eerste qua temperatuur redelijke dag gaan opruimen.
Intussen zitten we achter de krant en zijn blij met de iets koelere temperatuur.
Gisteren was ons melkschaap ziek. Ik heb wat met dat dier. Ze kan je zo doordringend aankijken, net of ze me helemaal begrijpt. Ze heeft een mooi lam, alleen die heeft alleen een afwijking aan haar oog en kon eerst de tepels niet goed vinden. Daarvoor kwam Egbert, de man met veel geduld. Wat Rob te weinig heeft, heeft Egbert volop. Geen wonder dat hij in de zorg werkt.
Wim riep me meteen gistermorgen. ‘Bel Rob maar, het melkschaap gaat dood, ligt in de brandende zon’. Ik bel Rob, hij zou haar ophalen. Maar nu? Het schaap kan niet in de zon blijven.
Voor deze acties hebben we Anja. Anja en Alle kwamen meteen. Anja had een oude deken bij zich en met z’n drieën sjouwden ze melkschaap naar de kant in de schaduw. Ze slobberde intussen wel twee bakken water op en zelfs wat brokjes. Zou ze het toch nog redden?
’s Middags kwam Rob. Die verwachtte een dood schaap, maar bekeek haar eens goed. Wel eten en drinken maar niet kunnen staan. De ogen werden geïnspecteerd. Hij herkende het, blijkbaar iets met een worminfectie. Ik ga er van uit dat het goed komt….
Nee, we vervelen ons niet hier.