Foto: één van deze drie hennetjes is nog over.
‘Brek oe de benen niet veur een ei’, roept Wim me na als ik me de deur uit spoed. Het is al vaker gebeurd dat ik in de haast even verkeerd stap of een stoepje mis.
We hoorden een kip kakelen…een kip? Ja een kip. We hebben er nog twee nadat ons mooie toompje van 4 kippen en een haan is uitgedund door ongedierte. De twee overgebleven kippen zitten ’s nachts boven in de hulstboom naast het kippenhokje. Het gevaar zit hem in de tijd, ’s morgens vroeg zijn de honden nog niet buiten en de kippen lopen al wel rond.
Nu hebben deze twee kippen, een bruine en een witte de eigenaardige gewoonte om hun legplek geheim te willen houden. Legde de bruine haar ei achter de grasmaaier, dat was te doen. Maar nadat Rick ging grasmaaien besloot deze kip de volgende eieren onder het grote raam achter de winterjasmijn te verstoppen. Dat was te ook te doen want we zagen haar die jasmijn induiken. Ik moet er wel op tijd bij zijn want ook Queeny is gek op rauwe eieren.
De witte die aanvankelijk toch voor het legnest in het kippenhokje koos is van idee veranderd en denk je nu dat we de nieuwe legplek kunnen vinden? Er moeten intussen al minstens 6 eieren liggen, heb alle plekken waar gekakel vandaan komt intussen al uitgekamd en nog steeds 0,0.
Terwijl we onze kwark met vruchten naar binnen werken horen we heel in de verte weer gekakel. Wim hoorde dat het eerste. En ja… ik dus vlug in de benen en hup naar buiten en op zoek naar de witte kip. Het bleek uiteindelijk een gesprek tussen die twee. Het was waarschijnlijk ook voor mij bedoeld want het voer in de voerbak was op.
Je ziet het… al is ons wereldje klein geworden, er blijft altijd wat te beleven.