2005 -St Tropez, geloof ik.
Terwijl wij ons richtten op de bergen van Oostenrijk en Zwitserland bleef Anda met Dick en de jongens de warmte van het zuiden opzoeken. Het verbaasde mij dan niks dat ze uiteindelijk voor een tweede huisje in het uiterste zuiden van Frankrijk kozen. En niet alleen zijzelf genoten ervan. Wij mochten een aantal keren meegenieten. Het uitzicht vanaf hun tuin op de Middellandse zee is zó mooi! Er werd daardoor ook braaf Frans gestudeerd en samen met Bert en Geeske die daar ook een aardig optrekje hebben werd er vaak oud en nieuw gevierd. De tochtjes naar het achterland, de markt in Port Grimaud, het klooster, de wandelingen langs de kust, het verplichte baantjes trekken in het zwembad, wat een mooie herinneringen hebben we aan Anda en Dick daar in het verre zuiden, la douce France. Dick was trouwens niet zo’n zwemmer, die was volgens mij al blij dat Anda en ik samen gingen. De eerste keer dat we gingen vliegen naar Nice had ik het helemaal te pakken, zo erg vond ik het. Anda had de remedie: gewoon bij het gangpad gaan zitten en flink lezen of puzzelen, in elk geval iets doen wat je afleidt. En dat hielp, want ja… als je niet durft te vliegen kom je nergens!
Terwijl onze belangstelling uitging naar Engeland en Schotland en daar toch om de twee jaar onze vakantie doorbrachten reisde Anda met Dick de hele wereld over. Ze haalden samen uit hun leven wat er in zat. En altijd na zo’n reis mochten we meegenieten van de verhalen erover en de foto’s die gemaakt waren. Ons geliefde Engeland vond ze ook wel mooi, maar ja… het weer hè! Beau et chaud… dat was Anda’s ding!