Vóór het enige restaurantje dat in de buurt te vinden was.
Het kan niet aan de reis gelegen hebben dat Dick en Anda als een blok vielen voor dit mooie land, la douce France. Die reis was n.l. nogal afzien: een omleiding bij Antwerpen, wegwerkzaamheden en files, files files….. zwarte zaterdag! We kregen voor de laatste 400 km een ‘groene route’ uitgereikt om via smallere wegen ons doel te bereiken: Pont d’Alleyras in Auvergne. Wij deden er 24 uur over. Dick reed voorop en wij volgden. Toen hij op een gegeven moment een slippertje maakte zo’n 100 km voor ons doel, stopten we om een poosje verplichte rust te nemen. Dit zouden we niet nog eens doen, de terugweg zou twee etappes worden. Het werd een ontspannen vakantie, een mooie streek met veel knalgele brem, een kratermeer, de Allier die uitnodigde tot zwemmen, maar ook een gewoon zwembad. De plaatselijke bakker liep heen en weer om de net gebakken broden onder de arm van bakkerij naar de winkel te brengen. Wilde je eens uit eten, dan moest je dat een dag van te voren bespreken en we ontdekten hier de Franse keuken. Voorafje: plakjes worst, daarna het vlees en nog later de patatjes die je oma zag bakken in de keuken. De kinderen kregen per ongeluk wijn omdat het in een limonadeglas werd gepresenteerd. Ik zie nog die gezichtjes.
Op de terugweg werd een hotelletje aangedaan, weer een nieuwe ervaring. Maar het belangrijkste was het plezier dat we met elkaar hadden.