foto: Hank en Irene Eggink op bezoek op de Boomgaard. 1975
‘A’k toch merke dat ie met geverfde naegels hier an taofel zit… nou dan gebeurt ‘r wat’, zei vader Hein ooit toen ik een jaar of 16 was en het gesprek aan tafel over meisjes ging die op die manier de blitz wilden maken. Ik hield me maar even gedeisd want ik was al zover dat ik blanke nagellak had. Rose nagellak was een stapje te ver om het maar niet over rood te hebben. Tegenwoordig zie je het in alle kleuren van de regenboog. Anda had een voorliefde voor blauwe nagels. Stond mooi en het paste helemaal bij haar. Ze ging eens met de trein naar Brabant om een training te geven. Een van de cursisten herkende haar meteen aan haar nagels. Was haar in de trein al opgevallen.
Moeder Coba hield ook niet van opsmuk. Doe toch niet van dee korte rökskes an, niet van die zwatte ogen en al helemaal niet van die rooie lipkes. Nee… volwassen of niet, ze hield ons nog steeds in het vizier en daar hou je ongewild toch rekening mee. Want iemand met kotte rökskes, zwatte ogen en rooie lipkes… daar kon geen goeds van komen.
Ooit had ze zich laten overhalen om een Tupperwareparty op de Boomgaard te houden. En natuurlijk treft zij een demonstratrice met rooie lipkes. Het was warm in het zonnetje van de voorkamer zodat na verloop van de demonstratie de ogen van een paar buurvrouwen dichtvielen. Dat stond de dame met de rooie lipkes niet aan en toen moeder Coba bij de aflevering ook nog niet het geld wilde voorschieten van de buurvrouwen vertrok de dame boos met de bestelde Tupperware. Mama griste nog net op tijd haar gastvrouwencadeau weg anders had ze ook nog voor niks thee gezet en cake gebakken. Tja moeder Coba was wel goed maar niet gek.