‘Och kind, geniet d’r nog maor van… noe kan et nog’, zei mama toen ik een jaar of 16 was. Ik vond dat toen een vreemde uitspraak.
Toen ik zelf ouder werd en ook hobbels hebt moeten nemen begreep ik haar wel. Zij had na het overlijden van Hendrik Jan heel wat te incasseren. Maar wat een geluk dat ze nog bij opa en opoe Bijenhof in woonden. Het nieuw te bouwen huis op het Medler bij de zagerij, waarvan de tekeningen al klaar waren werd nooit gebouwd. Toch weet ik dat ze veel steun had aan lieve mensen om haar heen. Zou ze dat beseft hebben ondanks haar grote verdriet?
Toen ze later met vader Hein trouwde kwam er wat zorgen betreft in rustiger vaarwater, maar ook toen ging het leven met ups en downs zoals we dat allemaal ervaren als je ouder wordt. En zorgen om je kinderen houdt ook niet op als ze de deur uit zijn.
Dat kennen wij ook als ieder ander. Nu snap ik haar opmerking van toen helemaal. En heb oog leren hebben voor de waardevolle en onverwachte mooie momenten. Zaterdag komt Jan van Vlieland aan, de hartsvriend van Mark. Een paar keer per jaar horen we van hem, soms een bloemetje of een mooie kaart. En dat doet zo goed . Zaterdag komt hij regelrecht van de boot onze kant op en praten we weer bij, ja ook over Mark. ‘Mark is nog altijd bij me’, zei hij pas aan de telefoon.
Ik moest hier even aan denken toen Wim me wees op de spreuk van vandaag op de Achterhoekse Spreukenkalender:
Een brille hölp neet, as de oele neet zeen wil.