Het werkt aanstekelijk dat vakantie houden in Badenhard. Een jaar later gaan Dick en Anda ons voor. Hun laatste en onze eerste nacht brengen we gezamenlijk door. Ook voor Henk en Anneke is Badenhard wel bijzonder geworden en zijn op doorreis langs gekomen met hun tentje. ’s Avonds gaan de mannen en Anneke naar het Gasthof naar de tv, want het was 1974 en de wedstrijd om het Wereldkampioensschap Voetbal Ned- Duitsland wordt gespeeld. Volgens overlevering maakt Henk zich, vooral tijdens de eerste helft van de wedstrijd zeker niet geliefd bij de Duitse dorpsbewoners met z’n oranje uitmonstering en gejuich. In de 2e helft gaat Nederland toch onderuit en (Scheisse) bindt hij weer aardig in.
Verder staan de Badenhard vakanties in het teken van wandelingen naar o.a. de Hohe Stein en de Marktplatz von St Aldegunde, zwemmen en ook de Imbiss in St Goar is zéér in trek. We maken uitstapjes naar Cochem of Idar Oberstein met z’n stenenmuseum en het Wildpark. Een toppertje( voor mijn mannen dan) is ook het racen in ons witte kevertje op de Nürburgring. Ik maar schreeuwen dat het niet zo hard moet (ik ben nou één keer een angsthaas) en de jongens maar roepen van “Toe maar papa, toe maar papa!” Datzelfde halen ze met me uit nadat Wim een slipcursus heeft gevolgd. In de winter ontdekt Wim dat er vlakbij huis in de Marnixstraat een plek is waar je “heerlijk” een rondje kunt draaien in een slip. En het is iedere winter glad op die plek. Hoe harder ik gil…..hoe mooier de jongens het vinden.
Als er een keer een paar Starfighters voor ons door het dal vliegen en zo’n lawaai veroorzaken dat je trommelvliezen bijna barsten, gaat Wim met veel plezier met de jongens vliegtuig spotten bij het vliegveld Hahn 30 km verderop. Kan ik lekker een hele middag lezen!
Telkens als ik aan een vliegveld denk, denk ik aan een angstig uurtje. Je moet weten dat Wim altijd vraagt:“Waar ga je naar toe”en “Hoe laat ben je weer terug”. En hij wordt heel nijdig als het dan toch later wordt. En ik vergeet de tijd nog wel eens…..
Op een avond gaat hij even een brief posten met Rick en Gerhard. Waarom dat met de auto moest, weet ik niet meer. Maar hij komt nooit weer terug, niet na een half uur, niet na een uur.. Na 1,5 uur begin ik te denken..…als er straks een politieagent aan de deur staat…. is er iets verschrikkelijks gebeurd. Twee uur later, net als ik van plan ben de politie te bellen, komt hij weer aanzetten. Hij was ”even” met de jongens naar Vliegveld Twente geweest en daar hebben ze naar de vliegtuigen gekeken die vlak boven hun hoofd opstegen!
Na die tijd vertel ik wel altijd waar ik heen ga, maar nooit meer hoe laat ik thuis zal zijn! Ik zie wel!
Nu is het dan:“Heb je je mobiel bij je?”