Theooooo… wir fahrn nach Lodz

Maar dan , de jongens! Onderweg zingen ze dat het een lieve lust was. “Theeeejooooo, wir fahrn nach Lodz. Het autorijden met onze drie is nooit een probleem geweest. Er zijn zoveel auto’s op de weg…en zoveel stripverhalen op de achterbank. Het 2e jaar dat we er heen gaan (en er volgen er nog vele) hebben we een route aangevraagd bij de ANWB. Die voert ons door het Sauerland, alleen doen we er wel een hele dag over i.p.v. 4 uur. En dan het leven daar op het platteland: melk halen bij boer Steeg, lekkere Brötchen bij de bakker en de niet te versmaden Pommes mit Bratwurst bij de Imbiss in St Goar.
Vooral Mark is veel bij boer Steeg te vinden. ’s Morgens staat hij soms voor dag en dauw op om bij het melken te zijn. Boer Steeg heeft drie dochters en stelt lachend voor om Mark maar in te ruilen. Gerhard en Mark gaan meestal melk halen voor de Brinta . Het “zwei Liter Milch bitte” kennen ze snel. Rick doet eigenlijk met alles goed mee. Hij is net als de andere twee helemaal gek van het zwembad in een dal bij Oberwesel. Hij zwemt als een waterrat, veel onder water.
Het spannendste wat we ooit meemaken is een slippartij op de weg van Emmelshausen bovenlangs naar St Goar. Er heeft waarschijnlijk olie op de weg gelegen. De andere auto heeft ook schade, maar ons linkervoorkantje is gewoon wèg. Wanneer we later door Utzenhain rijden ziet een oudere dorpsbewoner ons aankomen. We zijn al vlakbij en ik zie hem nog zijn ogen opensperren en het stompje sigaar uit zijn mond vallen.
De ANWB is niet van plan er iets aan te doen en Wim plakt het linker knipperlichtlampje, dat er los bij hangt, met een plakbandje vast. We vragen buurman Bertus om ons in geval van nood op te halen. Nee veel steun van de ANWB hebben we niet. Zolang het ding nog rijdt, dan rijdt ie! Ik snap eigenlijk niet dat we er nog steeds lid van zijn! Straks gaan we ook nog met ze camperen in Nieuw- Zeeland!
De jongens vinden het echter geweldig spannend…..net een avonturenroman. Onderweg hebben we dan ook veel bekijks en er wordt veel gezwaaid en getoeterd, maar ook hoofdschuddend meegeleefd. We komen thuis zonder buurman Bertus te hoeven bellen. Er is iets van 5000 gulden schade, wat nu niet veel lijkt, maar in die tijd zijn het heel veel ribben uit ons lijf! We hebben de auto toen maar ingeruild. Jammer, want die hadden we nog geen half jaar daarvoor van Edmund en Maran gekocht,vrienden van Dick en Anda! Een ruime stationcar, ideaal met 3 kinderen en een hond!
Toen ik Wim nog maar pas kende wees hij mij in Hattem in de verte iets aan. Ik zeg zo: “O, bedoel je daar bij die sesy kar?””Wat zeg je me nou?” “Ja, daar bij die sesykar”. Hij kwam niet meer bij. ”Wij noemen dat hier anders een stationcar, hoor”. Ik wist niet beter. Ik wist weinig van auto’s en mijn moeder zei altijd sesykar. Die had wel meer van die vervalsingen. Halverwege Varsseveld was een restaurant “De Radstake”, maar zij beweerde steeds:”O, als je daar bij de Radsasa …”
Dat heeft toch ook wel iets….eigen initiatief….. of niet?!