Er zijn beelden die ik krijg als ik aan een zin denk die ik las of hoorde. Zo appten Rick en Mark in 2014 toen ze een tripje maakten naar Krakau en na de landing meedeelden: The Eagles have landed en zie de beide jongens voor me die beginnen aan hun weekendje Auschwitz.
Het beeld van een stralend kind komt boven als ik aan nichtje Gerrie denk die gaat oppassen op een paar kleinkinderen. Ze vertelde dat de kleinste haar bij de deur opwachtte met het poezenboekje Ik ben Moniek, met belletje, in de hand: ’Oma Moniekje lezen…’. En dat deed oma Gré graag.
Ach voor ons bleef ze gewoon Gerrie en dat vond ze ook best.
Vanmorgen hoorde ik over kleine Jochem, pas 2 jaar oud die hetzelfde boekje Ik ben Moniek zat te lezen. Hij las het op zijn manier zelf voor. Iedere bladzijde die hij omsloeg besloot hij na wat gebrabbel met: ‘En toch…’. Ik zie het voor me.
En dan het beeld dat ds Jan de Korte schetste over zijn opa die net als bij ons en in veel meer gezinnen er bij in woonde. Als opa naar de hof ging, zijn volkstuintje, mocht Jans zusje wel mee. Als opa dan aan het werk ging mocht zij op zijn uitgespreide jasje zitten. Een veilig gevoel gaf haar dat.
En dat kwam ook in de rest van de viering terug.
Er is nog een beeld dat ik al een week voor me zie. Vorige week begon Wil van Netten haar meditatie met een soort grapje:
Een makelaar liet een huis zien aan een aspirant koper. Hij had het aangeprezen als een prachtig huis met tuin. Toen ze het bekeken was het huis inderdaad prachtig maar het tuintje bleek slechts 3 bij 1,5 m. te zijn. Toen de aspirant koper opmerkte dat dit toch wel een heel klein tuintje was, antwoordde de makelaar: ’Tja lengte en breedte lijken niet veel maar kijk eens hoe hoog …..’. Ik kan die wijzende makelaar niet uit mijn gedachten krijgen.
Voor a.s of nieuwbakken ooms en tantes, opa’s en oma’s: Ik heb nog een aantal boekjes, zowel ‘Ik ben Moniek’ als ‘Ik ben Scotty’.