Ik kijk uit het raam en zie net een merel zijn zwarte veren uitschudden boven in de rododendron, dan vliegt er een dikke witte straal poep strak naar achteren en meneer vliegt weg. Ja het is een hij, pikzwart met een knalgele snavel. Zijn dag begint, hij is er helemaal klaar voor.
Wij zijn intussen ook bijgekomen van een enerverend bezoek aan het Isala in Meppel. We waren vol vertrouwen in de belofte van onze hematoloog dat hij alles wat betreft de informatie over Wim, inclusief de Pet-CT scan zou opsturen naar het Isala voor ons bezoekje aan de orthopeed die de behandeling van Wims heup over zou nemen. We lieten zoals afgesproken een heupfoto maken zodat ze kon vergelijken met de vorige keer en we komen aan bij de Heupstraat zoals dit onderdeel van het Isala in Meppel zo komisch heet. Meteen bleek dat er niets was binnengekomen.
We waren er nu eenmaal en dokter van Oveste wilde Wim wel graag zien. Intussen gebeld met het Scheper, maar ik kon met geen mogelijkheid de Interne afdeling te pakken krijgen. Het was misschien net koffietijd. Gelukkig hadden we een goed gesprek met de orthopeed die de hersteloperatie gaat uitvoeren samen met haar collega dokter Ettema. Zij neemt nu zelf contact op met Komdeur.
Op de nieuwe heupfoto zag ze vooruitgang in de botstructuur en dat is in elk geval positief. Het feit dat we pas over 3 maanden terug moeten komen bij Komdeur liet haar geloven dat inderdaad de Non Hodgkin weg is.
Toch bereidde ze ons voor op een ingewikkelde operatie met een op maat gemaakte prothese in de kom van de heup. Bovendien maakt ze totaal geen haast want volgens haar is het immuunsysteem na chemo’s nog niet optimaal en wil ze alle risico’s wat betreft infecties vermijden.
In hoeverre zal deze operatie Wim weer mobiel krijgen? Ze was eerlijk en dacht dat we blij moesten zijn als hij straks weer redelijk met een stok kan lopen. Daar moesten we het voor nu mee doen. Over drie weken belt ze ons na overleg met haar collega op een afgesproken tijd.
Tja… het wordt iets voor de lange adem.
‘Houd je kloek’, wenste onze West-Vlaamse vriendin ons. Dat doen we dan maar!
