Ik heb de strijd verloren. Elk jaar begin ik gedreven aan het bestrijden wat echt niet door de beugel kan, in de tuin dan. Onkruid zijn planten die je niet in je tuin wilt. Ik heb de regelementen wat dat betreft allang aangepast aan mijn mogelijkheden. Van nette zwarte grond om de vaste planten zoals pa en tante Gerritje dat graag zagen heb ik nooit gehouden, maar een beetje orde moest er toch zijn. Zo heb ik veel wilde planten als gewenst bestempeld, de wilde Bertram, look zonder look, Roberts kruid, wild viooltje, slaapmutsjes, vergeet-mij-nietjes. Het kwam allemaal vanzelf op. Maar wat ook vanzelf opkwam was het zevenblad, de vijand van alle tuiniers, behalve van de Engelsen las ik een tijdje terug. Die gebruiken het als bodembedekker. Zij hebben weer een hekel aan vrouwenmantel dat zich ook graag wil uitbreiden. Laat ik die nou prachtig vinden, vooral als er waterdruppels op de bladeren liggen.
Maar echt… ik heb verloren, ik kan nu helemaal niets meer in toom houden. Mijn lijf protesteert als ik me uit ga sloven met bukken en wieden. En onze tuinhulp laat het ook al afweten. Die komt het liefst alleen om te snoeien. Ik wacht met smart op hem want ik heb zijn opdracht allang klaar: het weer oppimpen van Bernard, de plak hout met hun – intussen wijlen- Sint Bernard. Ik heb die dikke plak hout van een nieuwe verflaag en een vijf dubbele laag jachtlak voorzien. Best mooi geworden, vind ik zelf.
Nou die tuin nog……..
