‘Ooit kocht ik voor Wim een oranje trui, nou ja…. wat rustig oranje, meer zalm’. Ze leest het hardop voor en schiet nu al in de lach. Ze ziet het blijkbaar voor zich. We zijn op bezoek bij een bevriend echtpaar, hij was een collega van Wim bij Holvrieka en wij brengen samen het bestelde boekje ‘Tweets van het Schoolpad’ even langs. Maar hij is er niet. Ze kan nu een ontspannen stukje wel gebruiken. Ook hen zit het leven niet mee.
Ze wacht op een telefoontje uit het ziekenhuis waar haar man nu verblijft, maar dat beloofde belletje blijft uit. Zo lastig want ze moet ook die dag met haar moeder naar de hoorspecialist.
‘Dan bel je zelf toch’, stel ik voor. Ik die zelf ook niet graag een telefoon in handen heb. Het leven is een leerproces, besluiten we samen. Ze ontdekt meteen al een paar bekende kreten in één van de Tweets over GGG denken en de RET methode, beschreven in de tijd van mijn leerlingbegeleiding. Ik kwam er snel achter dat ik het zelf ook kon gebruiken.
We hebben afgesproken om ook eens naar haar man te gaan. Zo hoeft ze niet elke dag op en neer naar Groningen.
Zelf vind ik het mooi dat in een aantal stukjes in ‘Tweets van het Schoolpad’ Mark voorkomt die zo vaak aan en af reed om Queeny te brengen of te halen en intussen heel wat klusjes voor ons deed aan het Schoolpad en gezellig bij kwam praten. Wat missen we die jongen toch! Maar hoe meer ik me de laatste twee jaren herinner hoe meer ik begin te zien dat dit einde niet te voorkomen was.
Hoe nu in vredesnaam verder? Dit is wat iedereen zich zal afvragen die met een groot verlies te maken heeft gekregen.
Vriendin Ria heeft in haar werkzame leven veel te maken gehad met rouwverwerking, individueel en ook in groepen. Nu is ze dan met pensioen. Afgelopen jaren kwam ze iedere maandagmiddag om te breien, te spinnen en pindamannetjes te maken voor het goede doel. Daarnaast was ze ons een grote steun, gewoon door er te zijn, te luisteren. We hadden vaak fijne gesprekken, ook met Mark, waarin ze nergens omheen draaide. Ria, dank daarvoor!
