Bertha 3

‘Bertha 3’ staat er op het grote apparaat op wieltjes waar de verpleegster mee aan komt lopen. Het is iets waar je alle nodige informatie van de patiënten kunt invoeren wat betreft temperatuur, hartslag, bloeddruk, lengte, gewicht en nog veel meer. Wims hele doopceel staat even later opgeslagen.
‘O’, zegt zuster Lydia, ‘we hebben ook nog een Rosa 2 en vroeger hadden we zelfs nog een Pip en Woezel’.
De techniek staat tegenwoordig voor niets. Wim werd goedgekeurd voor de vervanging van zijn pacemaker en nadat ik hem afgeleverd had op zijn kamer waar een aantal mannen in gele hesjes lagen te wachten op hun beurt, kon ik weer naar huis. Begin van de middag was Wim aan de beurt. Dat was ook op Bertha 3 af te lezen.
Om half 3 belde Wim al. ‘Klaar! Je mag me over een uurtje komen halen’.
De hitte sloeg intussen toe maar ik was gauw op weg naar het Scheperziekenhuis. Wim zat er fris en monter bij en hij mocht mee. ‘Kiek es wat een ding’, wees hij. In een blauw bakje bracht hij de oude pacemaker die bijna 12 jaar goede diensten had geleverd, weer mee. Het was Nederlands fabricaat, nog niet zo verkeerd dus. Nu heeft hij een Amerikaans model in zijn borstkas maar merkt geen verschil. Onder het werk hadden ze gezellig gekeuveld over zijn vroegere werkzaamheden en als je weet hoe Wim daar enthousiast over kan vertellen, weet je dat de tijd dan vlug voorbij gaat.
Eenmaal thuis kon hij meteen de Tour de France gaan volgen en nu ligt hij even een uurtje plat na alle vermoeienissen van de dag. Weer een hobbel genomen op weg naar mobiel zijn