9 juli-Twee dingen die me bij zullen blijven…dokter Bulthuis die mijn been omhoog hield terwijl ik er niks van merkte, net na de ruggenprik
En. de reactie op mijn oefening toen ik met de rollator langs kwam schuifelen: ‘He-j soms feest ehad?’ Het bleek nog een stuk slinger aan een wiel van de rollator te zitten, overgehouden van het bruiloftsfeestje van Henk en Anneke toen de polonaise werd ingezet. Anneke greep mijn rollator om even op te kunnen zitten met het rondlopen op de muziek. Ze heeft ook een nieuwe knie en kon al best veel.
Ik ben intussen gesetteld op Weidestein. Gerhard en Judith zijn er maar druk mee. Storm moet ook even wennen en volgt hen op de voet. Het is dubbel allemaal. Aan de ene kant wat gezelligheid en natuurlijk de verzorging. Maar de pijn is zo hevig dat ik extra medicatie krijg. Hoop dat het voor mij alleen tijd nodig heeft om weer mobiel te worden….
10 juli- Weidestein— Vandaag zie ik voor het eerst vooruitgang. Terwijl de pijn vanochtend bijna niet uit te houden was begint het wat rustiger te worden om de knie. Dat been heeft ook heel wat te verduren gekregen. Mijn been is bont en blauw maar dat schijnt er bij te horen. Maar nu met hulp van medicatie en oefenen lijkt het herstel te beginnen.
Intussen geniet ik we van alle belangstelling via mail en appjes en bezoekjes. Er zijn hier meer bekenden en daarnaast is het duidelijk dat ik niet de enige ben die hulp kan gebruiken. ’t Is me wat om zo’n stel oudjes elkaar met van die hulphandjes op een stok de waterkan, de boter of melkpak over de tafel toe te zien schieten. Ik schoot al meteen in de lach. Wat een verschillende mensen. Eentje van het kamp met mutsje en gouden hanger met woonwagen om de nek, veel Drentse namen, een lieve oude dame die omaatje wordt genoemd en ga maar door…. Jullie zien het…. best uit te houden hier…
11 juli- Zwetend wakker worden, ken je dat? Vanmorgen was het weer zover. Het is altijd iets van moeten zorgen voor mensen. Koffie thee liefst een maaltijd. En dacht je dan dat ik iets voor mekaar kan krijgen? Loopt altijd mis. Wim moest altijd langs een paal lopen die steeds naar rechts of links ging zodat hij niet verder kon. Moeder Siet kon haar kleren nooit vinden. Tja iedereen heeft zo zijn angsten. En blij dat je wakker wordt. Ik blijf me toch afvragen wat het voor mij wil zeggen. Na een heerlijk ontbijtje en gesprekjes zit ik te wachten in de Vlindertuin voor de kerkdienst.
Af en toe is het hier net of ze aan het biljarten zijn. Zo vliegt de koffiemelk of de warmwaterkan over de tafel. Altijd wat bijzonders te beleven. Ik begon een gesprekje met een man die geen boe of ba zei, maar hij kwam helemaal los toen bleek dat hij boer was geweest in Fluitenberg. En helemaal toen duidelijk werd dat mijn vriendin Roelie zijn buurmeisje was vroeger en ineens was het ijs gebroken. Dus Roelie de groeten van je buurjongen Jan Slagter.