Wat is het goed om bezig te zijn. Bezig met de gewone huishoudelijke dingen in huis, alles in het teken van Wim voornamelijk. Douchen is al een hele onderneming. Daarvoor gaan we drie keer per week naar de badkamer in de studio. Op de douchekruk en dan… badderen maar. Toch is eerst is het dierenspul aan de beurt. Meestal deed Wim dat ’s morgens. En dan nog de rest. Het schrijven doet me ook goed, maakt niet uit waarover, het verzet de zinnen. Wim slaapt regelmatig even. Je merkt dat chemo een aanslag doet op het hele gestel, al voelt hij zich verder niet ziek. ’s Middags proberen we een uitje te plannen. Stel je er niet te veel van voor want met een rolstoel kun je de meeste huizen niet in. Nee, zo gingen we vanmiddag naar de Gamma om een brede handgreep voor de nieuwe inloopdouche te kopen. Ik red het nu om de rolstoel die we van Rinskje lenen zelf in en uit de auto te tillen. Hiermee kan Wim zelf rijden door de wielen met de handen te bewegen. Dat geeft hem weer enigszins een gevoel van vrijheid. Toch is het in een uit de auto komen een crime, erg pijnlijk. Hij heeft al een hele donkerblauwe plek boven zijn heup, weet niet of het daar aan ligt. Verder werd er vandaag en gisteren weer geklust aan de inloopdouche. Er is nu betegeld. Eind van de week is alles klaar. Wim kan niet wachten.
We krijgen elke dag wel bezoek en ook dat geeft afleiding. De cantorij zong het lievelingslied van Wim speciaal als ondersteuning voor hem, zo lief. Ook Valerius zong een door Wim uitgezocht lied. Dat zijn de bijzondere dingen die alle narigheid die ziekte met zich meebrengt wat verzacht.
Ik wil nog niet denken aan a.s. zaterdag, Marks verjaardag. Hij zou 49 geworden zijn. Nog steeds onvoorstelbaar…
