Ze zit alleen aan een tafeltje achter haar bakje met kibbelingen, een oudere dame, keurig gekapt en gekleed. Ik kom er aanschuiven tussen de kramen van de Emmer markt met m’n fiets aan de hand. Wim staat al bij de vistent. Hij heeft er zich op verheugd zichzelf en mij op kibbelingen te trakteren. Ik schuif bij de bewuste dame aan: ’Smaken de kibbelingen?’ ‘Ja hoor, maar het is toch anders dan wanneer je met z’n tweeën bent’, antwoordt ze. Ik begrijp meteen dat ze het er moeilijk mee heeft om alleen op pad te zijn. Na de volgende 10 minuten weet ik dat er nog veel meer dingen zijn dan alleen zijn die ze lastig vindt. In Klazienaveen wonen terwijl je uit Overijssel komt, geen auto kunnen rijden, dat ze gewend was alles samen te doen, een dochter hebben die gescheiden is en die vindt dat ze het moeilijker heeft dan haar moeder, nergens geen zin meer in hebben, wensen dat je de volgende morgen niet meer wakker hoeft te worden….Haar man had kanker en ze had het niet door. Haar dochter zei:’Mam zie je niet dat papa ziek is’. ‘Had hij maar moeten zeggen dat er wat was, maar hij zei niks.’ Een paar maanden later was ze alleen, ja al wel wat jaren geleden hoor, maar ze kan er niet aan wennen. Ik vraag haar of ze geen leuke hobby heeft. ‘Och ik werk alleen maar… voor- en achtertuin je weet wel.’ Of er geen leuke club in Klazienaveen is voor vrouwen als zij. Ja er is een soort koffie ochtend waar ze wel heengaat… ‘Ja je moet wat hè?’ Wim komt in de benen om de lege bakjes op te ruimen, ook die van haar. ‘Dat mis ik ook hè, mijn man was ook zo zorgzaam.’ Zuchtend komt ze in de benen om nog een boodschapje te doen voor ze de taxi gaat bellen. Ze kijkt nog even om en zegt: ’Fijn dat ik even met jullie kon praten’. Ik kan niet veel meer uitbrengen dan: ’Och je hart luchten is wel eens goed. Nou tot ziens maar hè, wie weet… bij de kibbelingen’.
