Lastig fotograferen.
Ik heb een goede vriendin die graag wandelt met de hond. Ze kan het uren volhouden. Vanmorgen hadden we afgesproken om bij ons vandaan samen met de honden te lopen. Ze heeft er dan al een half uur op zitten. ’Ben je wel zo vroeg wakker?’, vroeg ze, want ze laat haar hond al bijtijds uit. ‘Om acht uur hebben we de thee klaar’, beloofde ik. Het werd kwart over acht toen ze met Megan, de zwarte Labrador, aan kwam lopen. Ze zag nog net het toneeltje van het voederen der fleslammeren bij de wei. Wim in z’n speciale werkbroek die intussen doordrenkt is met opgedroogde melk, want de lammeren zijn zo wild dat je de melk af en toe om de oren spuit. Ik heb ook een speciale outfit voor dit doel.
Om half negen zaten we samen aan de thee met een lekker beschuitje èn de drie honden aan onze voeten. Storm doet het geweldig, is een bijzonder lief en speels hondje. Hij volgt me op de voet, gaat netjes zitten op commando en laat de kippen met rust. Hij heeft het alleen niet op de riem. Ik heb het de eerste keer al verbruid. Als ik nu de riem pak gaat meneertje ogenblikkelijk in de bench zitten. En op mijn enthousiaste commando: ’Storm… ga je mee?’ komt hij niet in beweging. Het werden dus Queeny en Megan die meegingen naar het Oeverse bos, dat op 10 minuten lopen vanaf ons huis is. Ik was er een tijd niet geweest vanwege mijn voetproblemen. En nu was het dubbel genieten met al die mooie kleuren en die echte voorjaarsgeur.
Na ons rondje bos gingen we ieder weer een kant op.
Met Storm werd het vandaag dus oefenen aan de riem op ons erf. En toen Mark aan het eind van de dag hoorde van de kunsten van Storm, pakte hij de riem, riep Storm die de riem even niet opgemerkt had, klikte die vast en liep een eindje met hem. ’Geen centje pijn’, zei hij bij terugkomst. ‘Zo mak als een lammetje.’ Morgen zijn wij weer aan de beurt.