De familiefoto, genomen op de trouwdag van onze ouders Hendrik Jan Eggink en Coba Bijenhof. Het meisje links vooraan is Ellie en Ineke Kettelarij zit rechts vooraan. Tussen hen in van l. naar r. Anton Voortman, Jan Kettelarij, Jan Harwig en, ik denk, Diny van Middelkoop.
‘Geen slecht idee’, lachtten Cees en Nini Derlagen gisteren toen ze bij de ballonnen onze inrit insloegen. Vorige keer toen Wilhelm en Gerrit kwamen was ik door de drukte vergeten ballonnen op te hangen, maar dit keer deden ze dankbaar dienst. Iedereen die voor het eerst komt rijdt hier anders ongemerkt voorbij en van de kant van Emmen is het lastiger om hier in te draaien. Daarom adviseren we altijd de weg vanaf Klazienaveen te nemen en beloven ballonnen op te hangen.
Volgende week, de 23e, wordt er in Lochem een documentaire vertoond over de Joden in de oorlog in Lochem en Cees gaat van te voren een inleiding houden en zal over Elly Sanders vertellen die zo’n 1,5 jaar bij opa en opoe Eggink op de Boskamp heeft gewoond tot ze door een paar Kopgeldjagers getraceerd werd en zomaar opgehaald. Het heeft diepe indruk gemaakt op de familie. Elly was immers helemaal opgenomen in het gezin, maakte de feestelijkheden bij het huwelijk van onze ouders mee en ging gewoon met Ineke Kettelarij mee naar de Prinses Julianaschool in de Wildenborch. Ook mij is het verhaal van Elly en de tragische afloop voor de hele familie Sanders helemaal bijgebleven. Ze werd vlak voor mijn geboorte opgehaald en toen opa en opoe hun eerste kleindochter bij Hendrik Jan en Coba kwamen bewonderen, overheerste het verdriet over Elly en de afloop die niet veel goeds voorspelde. Vooral de jaren na de oorlog werd dit tragische gebeuren vaak aangehaald in gesprekken op de Haar en de Boskamp. Pas veel later hoorden we dat de hele familie Sanders een paar weken later, half september 1943, al vergast is.
Cees was al een avond bij Ineke geweest om te horen hoe zij dit in haar jeugd beleefd had en wilde nu mijn kant horen. Heel vaak heb ik het tragische verhaal van Elly verteld aan klassen die ik op dat moment les gaf en het maakte steeds diepe indruk. Je kon een speld horen vallen en nadien kwamen de vragen natuurlijk en het besef hoe gelukkig we zijn om in een vrij land te wonen.
Het was een genoegen om Cees en Nini bij ons te hebben. Ze hadden er zelfs de hele rit vanaf Lochem voor over om ons te bezoeken. Het boekje van opa over zijn reis naar Amerika werd bewonderd en de worteltaart van warme bakker Dick ten Broeke uit Lochem smaakte heerlijk. Wie interesse heeft moet de 23e naar Lochem.