Naast de andere prachtige liefdevolle boeketten en bloemstukken, die overal nog steeds om ons heen staan, wil ik deze laten zien. Hij is van de Hattemer familie, inclusief Fred en Gera in Canada. Zij hebben het niet zelf kunnen zien, vandaar…
Blijft dit zo? Blijf je altijd in zak en as als een geliefd kind er niet meer is? Het is de 10e dag na het overlijden van Mark en voor het eerst zit ik achter de krant. De verkiezingen.. o ja.
Schrijf het maar van je af, mam. Van binnen hoor ik het hem gewoon zeggen.
Ik kijk uit over het land van de boer en zie het Oeverse bos. Daar is het gebeurd en heeft hij zijn plan getrokken. Zal ik er ooit weer kunnen wandelen zonder nare gedachten, even uitrusten op mijn lievelingsplekje? Of zal ik hem dan juist dichterbij voelen? Gisteren fietste ik er voor het eerst langs, het paadje naar de stilteplek lag er zoals altijd. Ik wierp een blik in de verte, daar moet het gebeurd zijn. De laatste minuten. Elke morgen word ik nog wakker om half 6 en beleef die wandeling die hem rust zou gaan brengen. Hij kon niet anders. Kan ik dat ooit accepteren?
Een ding is zeker, we hoeven niet meer te schrikken van elk telefoontje.
Gisteren was een dag met bezigheden, de nieuwe lammeren, het bezoekje met Gerhard aan de notaris, de taxateur, naar de huisarts om mijn oren laten uitspuiten. En intussen een lief bezoekje van Anja die tulpen kwam brengen met een pakje servetten met het opschrift: Love makes a house a home. En ook dat geeft een paar tranen, maar nu van dankbaarheid.