‘Het zijn en blijven enorm uitbrekende boefjes bij jullie…’, mailt Rob terug. Inderdaad, dat zijn het, het is me een stelletje ongeregeld bij ons in de wei. De Herdwicks zijn het nieuwsgierigst, de Romanovs komen het dichtstbij en de Scotten doen waar ze zin in hebben. Is het gras in hun optiek aan de andere kant van het gaas groener? Dan gaan we daar toch heen. Maar hoe ze het doen is mij èn Rob een raadsel. Er zit gaas tussen èn schrikdraad en tot slot zit er een puntdraad overheen. Ze hebben waarschijnlijk weinig ontzag voor het schrikdraad en ze floepen denk ik tussen het gaas en het puntdraad door. Ik heb ze nog niet kunnen betrappen. Ik stelde Rob voor om ze allemaal maar weer voorin te laten lopen. Het gras staat er inderdaad hoog en dan kan het achterin ook weer aangroeien met dit groeizame weer.
En zo lopen ze weer heel tevreden in het groene gras. Pippie probeert altijd nog te roepen, maar als ik haar een brokje voor houd maakt ze alleen maar zuigbewegingen, de fles is het einde. Maar daar zijn we klaar mee.
De lammeren bij de moeders niet. Die duiken af en toe voor een slokje nog onder moeder ooi, al zijn ze al bijna net zo groot. Soms als ik naar de moeder ooi van de Scottish Blackface kijk met haar lam is het net of we in de Borders van Schotland rijden. Daar lopen deze schapen met hun lammeren gewoon op de weg.
Zullen we nog eens…?
