In 1983 verhuisden we naar Emmen onder het motto: waar je werk is, is je vaderland. Het was een hele omschakeling, het afscheid was nogal wat. De jongens waren al naar Lochem en Emmen om op tijd op school te kunnen beginnen en Wim en ik tuften achter de verhuiswagen aan, buurvrouw Marijke en nieuwe bewoonster Annie in de keuken van Marnixstraat 40 achterlatend. Heftig! Hengelo was 15 jaar ons thuis geweest en ik had niet gedacht dat we ooit weg zouden gaan. Twente zat intussen in ons hart.
Zoals de meesten weten is het met ons in Drenthe wel gelukt al was het eerste jaar wat moeizaam. We onderhielden de contacten en gingen nog vaak op vakantie met Klaas en Sanny.
Nu is het 35 jaar later en vanmiddag kwamen Bert en Diet uit Hengelo bij ons aan. Ze hadden later op de dag een feestje in Emmen en dat bracht ze op het idee om ons vooraf te bezoeken. Goed bedacht.
Ze kwamen binnen met een enorme papieren zak met Twentse producten. In Almelo staat de fabriek van Bolletje en de zak bevatte zo’n beetje alles wat Bolletje bakt. Wat een leuke geste.
We haalden natuurlijk herinneringen op aan onze tijd in Hengelo. Een van mijn eerste invalbeurten was op de Da Costa school en ik weet nog dat er al iets was opgebloeid tussen deze twee onderwijzers, er gonsde zoiets rond.
Een paar jaar later en wij waren inmiddels verhuisd naar de Marnixstraat werd Bert hoofd van de Marnixschool benoemd, precies tegenover ons. Intussen waren ze ook getrouwd. Gerhard en Mark hebben beiden in de 6e klas nog les van Bert gehad. Wim volgde in die tijd Klaas op als voorzitter van de oudercommissie en ook hierdoor was er intensief contact.
Omdat de jongens in de buurt nog wel eens een balletje trapten in de schooltuin sneuvelde er af en toe een ruit. Als Wim dan Bert opbelde om de schade te melden kreeg hij als reactie wel: ’Ha ha die jongens…. Ik zal de verzekering bellen’. En daar bleef het bij.
Het was goed om elkaar weer te zien en lief en leed uit te wisselen.
We hebben intussen de brosse eierkoeken van Bolletje al goedgekeurd.
