Op die avond van Anja’s verjaardag zo gezellig met zijn allen moest ik er ook even aan geloven. Er zou een foto worden gemaakt van mij en de drie jongens.
‘Nou voel ik me jullie echte bonus oma’, vond ik. En zo voelt dat eigenlijk al jaren. Ik was het altijd al voor Eva en ben dat nog steeds, maar voor deze jongens voelt het net zo. Hun hele jeugd hebben Wim en ik samen aan de zijlijn gestaan en hebben we ze zien groeien in hun ontwikkeling. We hebben opgepast en gingen af en toe een dagje op stap. Net als onze eigen jongens zijn ook deze drie heel verschillend. Pas kwam ik weer een foto tegen van zo’n 15 jaar geleden. Daan buiten in de box nog. Anja moest meen ik naar de tandarts en had ik een gezellig uurtje met deze drie. Leuk om te zien. Nu zijn ze alle drie even lang, ze schieten de lucht in. We hebben hun hele ontwikkeling mee mogen maken. Als ik een bijzonder moment kan noemen is dat toen Alle eens thuiskwam van zijn werk en de beide kleinsten hem om de nek vlogen:’Pappaaaa…’! Hetzelfde herinner ik me van Robin zo klein als hij was die zo op mij afvloog. Momenten om te koesteren.
Nou ja… toen kwam de fotosessie : Bonus oma Hetty met de boys. Even later nog een met Anja en Frank maakte er nog een met zijn prachtige toestel toen we een grote foto van de familie Weggemans die hier vroeger gewoond heeft, bewonderden. Truus, in 1945 een meisje van 5, heeft hier een tijdje terug mogen rondkijken hoe het geworden is in haar ouderlijk huis.!