We zagen ze weer voorbijkomen… de Janna Maria, de Deo Gratia, de Douce France en de Fritske. Het zijn veel lange rijnaken, duw- en sleepboten en tankers.
Laat ik vooral die plezierboten niet vergeten. Telkens als we weer het Loreley-muziekje hoorden:’Ich weiss nicht wass sol es bedeuten’ kwam er weer één langs schuiven terwijl de toeristen er op zich vergaapten aan de hoge rots met daarop inderdaad het goudkleurige beeld van die schöne Jungfrau: die Loreley. Ze zou heel vroeger inderdaad op die rots de schippers afgeleid hebben met haar zingen en de smalle vaargeul is hier zo gevaarlijk dat menig bootje op de rotsen liep en verging.
Het was niet voor niets dat er tot niet zo heel lang geleden steeds een loods aan boord ging en voorbij de gevaarlijke doorgang met z’n stromingen er weer afgehaald werd. Vaak hebben we er naar zitten kijken op een bankje in Sankt Goar wanneer we hier in de buurt onze vakantie doorbrachten.
Tegenwoordig wordt er veel met speciale seinen geregeld die aangeven hoeveel boten er bij een volgende bocht aankomen. Ook hebben alle boten nu radar aan boord en hebben de schippers zelf een loodsbrevet.
Onze hele familie en vriendenkring heeft al van deze bijzondere plek genoten. Van Berend is bekend dat hij als ukkie maar één ding wilde en dat was: ”Boot varen”! Dan gingen Ben en Diny maar eens met hem op de veerboot naar de overkant.
Wat later, toen Wouter en Jaap ook al in beeld waren, kwamen ze eens met de bekende Wilk bij ons in Badenhard en kreeg ik die prachtige tekening van Wouter van het Rijndal met z’n boten…
In het Gästebuch van het huisje van de fam. Laborenz hebben onze jongens ook heel wat herinneringen geschreven én getekend.
Nog later kwam Berend zelf met zijn gezin in hun vakantie ook op Camping Loreleyblick. Oude liefde……
Ik heb nog niet gehoord of Sascha of Olaf ook ‘bootje varen’ wilden.
