Bijna 3 jaar geleden overleed onze oom Bram. Na het overlijden van Betty was hij er klaar mee. Zijn ziekte deed er een schepje bovenop. Och… hij mocht niet klagen en dat deed hij zeker niet, integendeel. Een half jaar eerder waren we op een zondagmiddag bij hen op bezoek en hadden onze auto aan het eind van het dorp Durgerdam geparkeerd. We dronken koffie daar in dat kleine huisje achter de boerderij van een bevriende boer. We zagen zijn nog overgebleven dieren, de poes en een haan. Betty’s proces van Alzheimer was al een eind op weg maar deze middag zat ze als een koningin op haar terrasstoel buiten en gaf aan wanneer het tijd was om een glaasje te nuttigen: ’Ik heb een hekel aan lege glazen’, zei ze. We hadden een mooie middag samen en Bram vroeg als afscheid: ’Kom je wel straks op mijn begrafenis?’ ‘Natuurlijk’, beloofden we het deze krasse 94 jarige.
Toen het onze tijd was om naar de parkeerplaats aan het eind van het dorp te gaan, liet Bram dat niet zomaar gebeuren en bracht ons met zijn auto die kant op. Eerst met een flink gangetje de bult op naar de Durgerdammerkade en toen naar het eind van het dorp. Een half jaar later zijn beiden overleden en toch denk ik nog geregeld aan deze bijzondere oom, een techneut en uitvinder met gouden handjes. Pas stuurde Joop me nog wat foto’s van Bram in de laatste jaren wanneer hij bezig was in Lelystad bij de Vrije Vogels waar hij en ook Joop vaak te vinden waren.
‘Het zou jammer zijn dat deze foto’s maar in een hoekje van mijn computer bleven staan’, vond hij.
