In het laatste jaar van het leven van Bram bezochten we Durgerdam zelfs 5 keer.. De eerste keer was Betty er nog bij. Ze zat als een koningin in haar stoel en commandeerde met zachte hand wat er gebeuren moest. ‘Ik heb een hekel aan lege glazen’ is me bijgebleven. Bram was toen al 94 en zorgde voor koffie. Hij stond er op om ons naar de parkeerplaats buiten Durgerdam te brengen en deed dat met zwier. ‘Jullie komen toch wel op mijn begrafenis?’, vroeg hij nog en dat was niet de eerste keer. Bram had geen kinderen van zichzelf, maar veel van zijn neven en nichten voelden een extra band met hem. Ook ik. Betty is nog korte tijd in een verpleegtehuis geweest vanwege haar Alzheimer en de volgende keer was bij haar begrafenis. Toen we in februari Bram opzochten was de puf er uit, voelde zich alleen en hij die zo gek op knutselen was kwam er niet meer aan toe. Zijn buren vingen hem zo goed en kwaad als het kon op. Daarna kwam het ook bij Bram in een stroomversnelling. Door het zorgen voor Betty was hij zelf niet meer voor behandelingen voor zijn prostaat naar het ziekenhuis geweest en kon en wilde hij niet meer verder. We gingen afscheid nemen, de kinderen van Betty zorgden die laatste dagen voor hem. Binnen een week waren we terug voor het afscheid van Bram. Ik zal nooit vergeten dat een kleindochter vertelde over logeerpartijen en dat ze bij Bram en Betty achter in de auto zaten. Bram en Betty bespraken dan dat ze zouden gaan vliegen. ‘Even de vleugels uitklappen en dan gaan we’, maar er was altijd een reden dat het net even niet kon. Te druk op de weg of bomen aan de kant. Bram heeft 95 mogen worden en met veel neven en nichten namen we afscheid van deze unieke oom, de laatste van de Boskamp.
