‘Dat is lang geleden dat we samen bramen geplukt hebben’, zei Susan gisteren toen ik voorstelde om dat weer eens te gaan doen. ‘Ik denk dat het 2007 was, ik weet het omdat ik een telefoontje zou kunnen krijgen en ik mijn mobiel bij me had. Afgelopen zondag had ik me al goed gehad samen met Wim èn Storm en de bramengelei was uit de kunst, net als die van Anja die ze ons pas geleden bracht met het opschrift ‘Schoolpad’. Ze had ze warempel aan ons eigenste Schoolpad geplukt. Door het rigoureuze snoeien van deze winter komt er veel meer licht bij de braamstruiken en ik had al gezien dat ze dit jaar eens lekker rijp werden terwijl ze anders niet verder kwamen dan rood.
Vandaag heb ik gewoon hier in de omgeving rondgestruind langs hooi en akkerland. Nee niet langs de aardappels. Daar wordt me veel te veel gespoten. Het waren minstens drie kilo mooie zwarte bramen en nu staan opnieuw de potten gelei, jam en sap af te koelen. Ik heb zelfs wat losse bramen ingevroren om die straks samen met andere vruchten te mengen om ’s morgens door de kwark of yoghurt te doen. Dirkje schijnt dat goed te bevallen. Krijg je in elk geval minder suiker binnen. En een bijkomend voordeel is dat ik ’s avonds zo moe bent van dat sjouwen, getrek in de struiken, het schoonpoetsen van de pannen en keuken dat ik straks als een blok in slaap val.
