‘Lig toch niet te äösen’, zeg ik tegen Wim als hij zich helemaal laat gaan op de linnenkast van vader Hendrik Jan en moeder Coba. Die moet weg, er zit houtworm in en de kapschuur moet nodig opgeruimd en zo is dat einde verhaal voor deze linnenkast.
‘Ie kriegt em zo nooit kepot. ’t Is der ene van veur de oorlog, zo degelijk as wat. Vraog anders Jans toch effen….. of wacht töt Mark der weer is’, zeg ik nog. Maar dat moet je tegen Wim nooit zeggen. De bijl werd gehaald. En toen kwam er schot in.
Die oude kast heeft inmiddels al een jaar of 10 onder de kapschuur gestaan nadat hij weg moest bij Johan en Joke. Daar heeft hij minstens 60 jaar in de O.K. gestaan na het huwelijk van mama met vader Hein in 1950. De insiders weten dat o.k. op de Boomgaard de afkorting is voor ‘Opa’s Kamer’. Deze nostalgische kast was door mij volgestouwd met potten, vazen en spullen voor de tuin. Maar de kapschuur was intussen zo volgepakt met auto, vouwwagen van Gerhard, aanhangwagen, zitmaaier, kunstmest, oude kranten, zakken schapenwol, fietsdrager, tuingereedschap, enz., dat ik niet eens meer wist wat voor potten, vazen en mandjes er in stonden. Dat is dus einde kast. Nu nog alles sorteren. Een paar kan ik zelf nog bergen in de kast in de schuur, een aantal gaan naar Diny om kerststukken op te maken voor de Kerstmarkt en de rest gaat naar kringloop Het Goed. Het ruimt wel lekker op.
Nu nog het zoldertje boven de fietsen, de schuurzolder, het kantoortje en de plek boven de sauna. Toch denk ik dat Wim er even genoeg van heeft. Morgen verder. Zijn conditie is prima, maar het moet niet te gek worden.
