foto: Betsie en Hennie bij ons op bezoek aan de Kuifmees, wel 30 jaar geleden schat ik.
Vijf en dertig jaar geleden verhuisden we naar Emmen. Drie jaar ervoor was ik er met een paar ouders en de klas van Mark per trein hier al eens heen gereisd want meester Groenwold ging trouwen. Hij had een aantal dagen vrij en ik viel die dagen voor hem in waaronder de trouwdag. Via Almelo en Mariënberg ging het naar Emmen. De kinderen hadden er zin in. Vanaf het station liepen we naar de kleine Baptistenkerk aan de Prinsenlaan. Ik weet nog dat we spontaan bij aankomst van het bruidspaar het liedje: ‘Dit is de dag die de Heer ons geeft’ zongen. Jos Groenwold stond in die tijd net voor de klas en de kinderen hielden van hem. Zo leuk is dat. Ik had geen enkel idee dat ik drie jaar later hier zelf zou wonen, want het beviel me buitengewoon goed in Hengelo.
Toen we in 1974 in de Marnixstraat kwamen wonen waren Betsie en Hennie onze naaste buren en we konden erg goed met elkaar overweg, ook nadat ze verhuisden naar een groter huis met hun vier kinderen bleef het contact doorgaan. De nieuwe buren waren Bertus en Marijke met hun twee nog heel jonge kinderen en ook met hen ontwikkelde zich een hechte vriendschap die heel lang bleef. Beide buren zijn hier regelmatig geweest aan de Kuifmees en later het Schoolpad, maar de laatste jaren bleef het bij een kaartje met oud- en nieuw. Wij hadden in die periode ons hoofd bij andere dingen. Maar toen we afgelopen Kerst opnieuw kaartjes met goede wensen kregen werd het tijd om ze op de hoogte te brengen van ons verdrietige nieuws. Ze reageerden zeer ontdaan. Bertus en Marijke stonden al snel hier op de stoep, maar wij waren juist even weg. We maken een nieuwe afspraak want dit zijn vrienden voor het leven waar je zuinig op moet zijn. Vrijdag komen Betsie en Hennie naar ons toe, beiden dik in de tachtig. Heel fijn!