In onze Schepershof hebben we verschillende werkgroepen. Iedereen die dat wil kan wel een bezigheid vinden. Ik hoor o.a. bij de Expo- groep. Met elkaar zorgen we voor een mooie gevulde wand in het deel van de kerk waar koffie gedronken wordt en sinds kort ook vergaderd en gevolksdanst. Het is bijzonder om steeds weer kunstenaars of verzamelaars te vinden om een leuke of bijzondere expositie te kunnen maken.
Die dag, alweer jaren terug was de dag dat we met onze Expo-groep de expositie van materialen uit de 2e WO gingen inrichten in. Tjabel en Co hadden prachtige panelen bij Jan Omvlee op de kop getikt om te mogen gebruiken. Het was prachtig geworden, voor zover je dat zo mag noemen. Er waren munten , kranten, bonnen, identiteitspapieren, rijwielplaatjes, foto’s van gefusilleerde verzetshelden. Het is net of alle beschikbare materiaal uit die tijd bij Tjabel Rooseboom in bewaring was gegeven. Hij kon er ook bevlogen over vertellen.
Die dinsdagmorgen was ook de Crea-groep bezig in de Schepershof. Natuurlijk kwamen die alvast een kijkje nemen. De verhalen barstten los. Dea was 5 jaar toen de oorlog uitbrak. Ze woonde in de buurt van Rotterdam. Ook hun huis werd getroffen. Wanneer er weer gevaar dreigde bond haar moeder haar met haar schort vast aan haar eigen lichaam. Ze zei: ”Als jij dood gaat wil ik het ook!” Aan het eind van de oorlog in de hongerwinter werd ze met een hele bus vol kinderen naar Drenthe gebracht. Vreselijk vond ze het om weg te moeten, maar het was om te overleven. Ze kwam bij een dominee terecht in de buurt van Ruinen. Je raadt nooit wat die man zei toen hij haar toegewezen kreeg…… “Ik had een jongetje besteld”!
Ze moest daar een poosje later weg omdat de domineesvrouw een baby kreeg!!! Niet te geloven. Ze werd door de dominee naar een dorp gebracht waar ze maar met de kinderen op straat ging spelen. Toen iedereen naar huis ging, vroegen ze: “Waar ga jij heen?”
“Nergens, ik heb hier geen huis”. De kinderen namen haar mee en is ze uiteindelijk bij een boerengezin terechtgekomen waar ze het heel goed gehad heeft. Maar ze kwam pas weer tot rust toen ze weer contact met thuis kreeg.
Een andere vrouw vertelde over haar zusje van 12, die op de step vanuit het westen naar het oosten van het land stepte. Ze was zo moe en koud geweest dat ze aan het eind van haar latijn gewoon in de sneeuw was gaan liggen. Tot ze in één keer bedacht dat niemand dan wist wie ze was als ze bleef liggen. Ze was met de moed der wanhoop verder gegaan en in Varsseveld terecht gekomen. Daar werd ze goed opgevangen.
Weer een ander vertelde over Indonesië en het Jappenkamp. Alle drie staan ze heel positief in het leven. Ze zeggen dat ze sterke moeders hadden.
In de maanden er op is de expositie met materialen uit de 2e Wereldoorlog in de Schepershof druk bezocht.
Ik dacht er pas weer aan omdat Tjabel en Co nu beiden overleden zijn. Vooral Co missen we in de Expo-groep en veel andere werkzaamheden binnen onze gemeente. Zijn naan Co Manrho wordt nog vaak genoemd, met een glimlach om wie hij was…
Foto: De Voorhof en de Schepershof gingen samen verder als PKN gemeente in de Schepershof in de Emmerhout. De Voorhof in Angelslo is omgetoverd in een prachtig Medisch Centrum.