Ooit noemde ik een van de pups van Scott en Tessa Columbus. Dat was een echte ontdekkingsreiziger. Die was ik altijd kwijt, wist altijd nieuwe plekjes op en buiten ons erf te ontdekken, tot op het land van boer Bloeming. Nu hebben we haar opvolger: een van de lammeren heeft dezelfde genen.
‘Hier heb je Jut en Jul’, zei Rob toen hij ze bracht. Dat doet je denken dat het wat sullige lammeren zijn. Integendeel dus. De zwarte had al gauw een kwetsbaar stuk in het gaas ontdekt en de witte kwam er snel achteraan. De weg naar ons huis vinden ze met de ogen dicht en zo staan ze telkens voor de deur. Het kan niet dat ze honger hebben, ze krijgen genoeg. Maar zij vinden van niet dus. Het gat in het gaas is intussen dicht maar de mazen in het gaas zijn net groot genoeg om zich er door te kunnen wurmen. Ze volgen alles wat benen of poten heeft want daar komt de melk vandaan, hun instinct zegt het.
Frank belde net alweer dat hij in het voorbij fietsen die kleine aapjes alweer buiten de wei zag lopen. Ik heb het geprobeerd met het instellen van het schrikdraad, maar dat voelen ze niet, zal wel ergens een draad kapot zijn. De twins zitten nu maar even weer in hun hok, kunnen ze bijslapen. Ze moeten maar gauw dikker worden, passen ze niet meer door de openingen van het schapengaas.
