juni 2016
Zo af en toe ben ik wat in gedachten. Heb ik altijd al gehad. Soms vergeet ik de tijd en is het zomaar te laat voor een afspraak. Ja, ik schrijf wel alles in ons gezamenlijke agenda, maar toch is het zomaar 5 voor 10 terwijl ik om 10 uur ergens moet zijn. Dan is het even stille paniek.
Ik heb het vooral in de auto, als bijrijder dan. Het woord bijrijder klopt dan niet want ik ben er niet bij… ik denk. Meestal denk ik blijkbaar niet te diep want wanneer we uit Hattem kwamen viel ik op de terugweg bij de afslag Ommen al in slaap en werd pas weer wakker als we vanaf de snelweg bij Klazienaveen weer richting Emmen gingen.
Nu ben ik geen bijrijder meer en moet de hele tijd bij de tijd zijn. Daar zorgt Wim trouwens wel voor want die wijst me op alle gevaren die er onderweg zijn maar ook die er aan kunnen komen. Hij traint me zo om op de onmogelijkste plaatsen de goede plek aan te leren om het verkeer van rechts aan te zien komen voor ik de bocht om ga. Ik merk aan zijn tevreden kuchje dat ik bijgeleerd heb.
Het rijden waar ik in die 51 jaar dat ik mijn rijbewijs heb nooit fan van ben geworden, gaat me wel steeds gemakkelijker af. We kregen pas een aanbieding van de Citroën garage om de auto in te ruilen. Ik schrok er van, ben net in de afgelopen bijna 3 jaar gewend aan deze fantastisch rijdende C4. Ik raak al verknocht aan deze auto al is die liefde niet te zien aan mijn poetsgedrag. Ik moet nu toch maar eens weer naar de Maxi Was.