Samen verder…
Het is rustig geworden hier op de camping Las Palmeras in Crevellent. De groep van de NCRV is ook vertrokken. Even speelde de gedachte om ons bij hen aan te sluiten. De reisleiding was van goede wil, maar hun reis is zo uitgebreid en lang.
Bovendien heb ik een flinke kou te pakken. Je kunt het geloven of niet, maar in Benidorm hadden de douches een open dak en was het er ’s morgens zo koud, dat ik het meteen merkte. Geen wonder dat je daar iedereen ’s middags in de duster uit de douches zag komen. Dan was het er lekker warm. Ik heb me een ongeluk gehoest, het kwam maar niet los. En in een weekend ga je niet zo gauw naar een arts. Toen bleek dat de kuur die ik altijd bij me heb tegen de blaasontsteking ook voor de luchtwegen geschikt is ben ik zelf maar voor dokter gaan spelen en ben er aan begonnen. Alle spieren doen me intussen zeer. Maar het hoesten knapt op.
We bivakkeren hier tussen de palmen en olijfbomen en de Spaanse zon doet zijn best.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen en zijn aan ons tweede kopje koffie toe. Wim informeerde bij onze Duitse buurman die hier de hele winter is wat het weer wordt. Zelf heeft hij aan de windveren in de lucht allang geconstateerd dat het weer gaat veranderen. Ach, zegt buurman:”Ich habe die RTL Wettervorhersage gekuckt und noch ein paar und heb mir die beste ausgesucht”.
Ben en Riet zullen nog wel onderweg zijn Je overbrugt die 2100 km niet maar zo. We hopen maar dat ze nog op tijd zijn voor een laatste afscheid van zus Betsie. Het is wel even een overgang om zonder hen verder te gaan, maar we nemen eerst maar een paar dagen rust.