Vanmorgen vierden we de verjaardag van Daan, de jongste van de drie Timmertjes. Hij is alweer 14 en ik besefte ineens dat hem ook die 14 jaar hebben meegemaakt.
Ons leven verdeelde ik in gedachten in drieen.
De eerste periode was met onze eigen bloedjes van kinderen. We hebben veel uitstapjes met hen gemaakt. En natuurlijk onze gezamenlijke vakanties.
De tweede periode met opgroeiende kinderen was die met Robin en Eva. Die hoefden we niet echt meer op te voeden, meer een soort van begeleiden. Och wat hebben we ook met hen veel leuke dingen gedaan behalve al die woensdagmiddagen dat ze bij ons waren. Veel geknutseld en vooral veel spelletjes. En elk jaar gingen we wel een paar keer een dagje met hen uit: heel wat musea, Beeld en Geluid, dagje Hengelo.
En de afgelopen jaren waren we vaak met de Timmertjes op pad, elk jaar wel een paar keer. In het begin met Frank en later ook met Tim en Daan. Hunebedmuseum, Gevangenismuseum, Bakkerij museum bij een dagje Hattem. Vaak waren ze hier te vinden, ja ook voor spelletjes, schilderen en zelfs samen vilten. Het laatste uitje met Tim en Daan was samen naar de film met een patatje na. Het voelt wat leeg nu dat afgelopen is want nu hebben ze hun eigen dingen. Sinterklaas hebben we we de laatste jaren samen met hen gevierd en nog steeds helpen er een paar met het vaste appelflappen bakken op oudjaarsdag.
Af en toe zie ik wat foto’s langskomen van toen. Je wordt er wat weemoedig van. Tja, zo is het leven.
Foto: 13 jaar geleden, even oppassen op Frank, Tim en Daan…