Tot aan het eind van zijn leven blijft Herman brieven sturen aan zijn Nederlandse familie. Een paar laatsten zaten in de map die Diny van Nel van Middelkoop kreeg.

Sibley, 4 december 1997

Waarde zuster Heintje en Jan van Kriet en familie,

Ik ben net begonnen om Kerstkaarten te schrijven, eerst naar Holland. Ik weet niet of u het plaatje gehoord hebt dat ik Dika voor haar verjaardag had gestuurd. Ze belde me twee dagen na haar verjaardag op om mij te bedanken voor dat ‘spreekplaatje’ voor haar 90e verjaardag. Tot mijn teleurstelling had ze het die avond niet gebruikt. Ze beweerde dat er toen teveel lawaai was dat ze het toch niet zouden kunnen horen. Maar toen Jantje haar thuisbracht na het feestje had ze het afgedraaid. Ook later een keer toen Gerrit en Hanna Voortman bij haar geweest waren. Omdat ik aan het eind Psalm 68 vers 10 had gezongen schreef Hanna: ‘Heintje en u zijn de beste zangers in de familie’. Ze schreef er bij dat dat ge voor uw eerste man toen hij zo ziek was ook geestelijke liederen had gezongen. Dat had hij gewaardeerd.
Herman vertelt verder dat hij in de kerk vaak solo mocht zingen en dat het op de tv was uitgezonden.
Hij vertelt verder:
Toen ik bij Charlie, die voor een maagzweer in het ziekenhuis lag, op bezoek was had de zuster verteld dat ze mij had horen zingen en het zo mooi vond.
In het ziekenhuis ontdekten ze ook kanker bij Charlie en hij zal nu 2 keer per maand behandeld worden. Charlie is net als vader, kan alles maken. Hij repareerde de koekoeksklok die we van vader en moeder gekregen hadden. Hij loopt weer als nieuw, de juwelier kon het niet. De klok is nu bij Charlie en hij heeft zijn naam er achter op gezet. Zijn oudste dochter vertelde me dat zij daar haar naam weer onder had geschreven. Zo blijft ie in de familie.
Laatst wilde de klok die we op ons 50 jarig huwelijk hadden gekregen, toen Dika met de Voortmans hier is geweest, ook niet meer lopen, maar ook die heeft Charlie weer aan de gang gekregen Toen we laatst het tweede huwelijk van Keith, de jongste van Charlie en Leone bijwoonden, werd me gevraagd om na het huwelijk in de Lutherse Kerk buiten op een stoel te gaan zitten en alle 11 achterkleinkinderen kwamen achter mijn stoel staan voor het maken van een foto. Ik kreeg er een en heb er wat bij laten maken en zal u ook allemaal eentje sturen. Keith Egginks eerste vrouw is ook hertrouwd en heeft de 2 kinderen bij zich gehouden, maar eens per maand brengt ze hen half weg en blijven ze bij hem en Charlie en Leone. Op zondag brengen ze hen weer half weg terug waar zij ze weer ophaalt. In april verwachten ze een nieuwe baby en de kinderen kunnen niet wachten het te zien, zo schreef ze aan mij. En Keith die 10 jaar lang bij ons was voor hij trouwde, verwacht nu in 1998 hun eerste baby.
Hoeveel kleinkinderen en achterkleinkinderen hebt u?
Herman eindigt met hun vroege herfst en dat de oogst in oktober binnen was.

Herman bij het spijkers slaan in 2013.

Soms staat de wereld even stil. Dan gebeurt er iets dat je raakt. De gebeurtenissen in Parijs, Lesbos en Brussel zijn zoiets. Maar ook wanneer er zomaar in je familie iemand overlijdt. Ben in Hattem mailde dat Herman, de jongste neef in de familie van der Kolk, is overleden 56 jaar oud. Herman zagen we niet zo vaak, de laatste keer op een reünie in Nunspeet. Samen vormden we toen een team bij de oudhollandse spelen. Bij die gelegenheid bedankte hij me. Ik zeg nog: ’Waarvoor dan?’ ‘Nou… dat ik mee mocht spelen met de kinderen uit de klas op het schoolplein.’
Herman zal toen een jaar of vier geweest zijn en hij woonde met tante Henny en de kinderen vlak naast moeder van der Kolk en dus vlak naast het schoolplein. Ik liet mijn eerste klasje daar wel eens spelen en als Herman bij het hekje stond te kijken zal ik hem wel even gewenkt hebben om mee te doen. Ik weet het alleen niet meer, maar hij des te meer. Het was een tevreden lachebekje die het overlijden van zijn eigen vader accepteerde zoals het was, 3 jaar oud toen. Als ze hem vroegen waar papa nu was zei hij steevast: ‘Bij de sterretjes van hout’. Af en toe kwam hij binnen bij moeder Siet en als zijn grote zus Willy hem kwam halen verstopte hij zich gauw. Als Willy dan vroeg: ’Is Herman hier ook?’, kwam er een klein stemmetje uit de verstophoek: ’Nee ee’.
Herman heeft het goed gedaan, trouwde een flinke vrouw, kreeg kinderen en ik weet dat hij vrijwilliger was bij de Brandweer. Zijn collega’s boden hem afgelopen zomer nog een verrassingstocht aan met de brandweerauto. Nu is dan de jongste van de Hattemer van der Kolken niet meer, maar ik denk aan hem met een glimlach omdat hij zo’n innemend kind was en dat later als man gebleven is.