Niesje, Ben, Catharina en Paul Sietse.
Voordat Wim en ik in 1977 12,5 jaar getrouwd waren, werd er in de familie al flink gevist over wat er voor hen in het vat zou zitten. Wij waren de eerste en moesten de spits afbijten. We deden daar wat afhoudend over. “O,…iele könt wel niks doene, maor wie-j komt toch”, sprak schoonzus Anneke. ‘Nou….”,zeiden wij toen, "dat wordt dan spöllekes in de tuin… doot de spiekerbokse maor an.”
We woonden toen in Hengelo en samen met kennissen die ook in hetzelfde schuitje zaten hadden we een puzzeltocht uitgezet naar de molen van Bels in Vasse. Daar hebben we de bewuste avond bij de open haard gezeten en dia’s gekeken over de afgelopen 12,5 jaar èn lekker gegeten. Behalve onze eigen naaste familie waren ook Dick en Anda van de partij. We hebben er goede herinneringen aan. Mama was er nog bij, toen nog gezond.
Wat Anneke aanhad? De spiekerbokse natuurlijk.
In 1990 hebben we de 25 jaar volgemaakt. Onze jongens met Judith en de buurt, Ben begeleid op het keyboard door Wouter èn Ben en Nies met Catharina en Paul Sietse, en Gerard op de trompet, verhoogden de feestvreugde met stukjes en liedjes. De buurt had een groot bord in de tuin gezet met een levensgrote trouwfoto van ons. Het grote boek met bijdragen van ieder kijken we regelmatig nog in.
Het lied van Doe Maar, een persiflage van: [i]32 jaar[/i]- was de topper die nog lang erna gezongen is:
25 jaar… ’t Is maar dat je ’t weet
25 jaar… dat is toch goed besteed
Liefde o liefde, het was toch een mooie tijd!
Het refrein wat telkens volgde eindigde met Wim z’n stop zinnetje- en hij zegt het nog steeds-:
[i]Daar word je niet goed van[/i]..